14. Baina Tobiasek ihardetsi zion:—Azarias adiskidea, entzun izan dut zazpitan ezkondu zela eta zazpi senarrak ezkontza-gelan hil zitzaizkiola, berarengana joaten ziren gau berean. Demonioren batek hiltzen omen zituen.
15. Beldur naiz ni horregatik. Demonioak ez dio emakumeari kalterik egiten; baina berarengana hurbildu nahi duena hil egiten du. Seme bakarra naiz eta, hilko banintz, heriotzara eramango nituzke neure aita-amak ere, niregatik atsekabeturik. Eta ez dute beste semerik, beraiei hildakoan lur emateko.
16. Rafaelek esan zion:—Ahaztu al zaizu aitaren esana? Berak agindu zizun emaztea beraren senitartean hartzeko. Aditu, ene lagun; ez kezkatu demonio horrengatik, eta ezkondu neska horrekin. Badakit gaur gauean bertan emango dizutela emaztetzat.
17. Eta ezkontza-gelan sartzean, hartu arrainaren gibel-puska bat eta bihotza, eta ipini usainkiak erretzeko su-ontzian. Usaina zabaltzean, demonioak usnatu eta ihes egingo du, eta ez da inoiz ere itzuliko.
18. Eta emaztearekin elkartzerakoan, jaiki biok, egin otoitz eta eskatu zeruko Jaunari, zuetaz errukitu eta osasuna eman diezazuen. Ez izan beldur, betidanik zuretzat izendatua baitago. Zuk salbatuko duzu eta zurekin joango da. Eta baietz eman berak oso maite izanen dituzun seme-alabak! Ez kezkatu!
19. Rafaelen hitzak entzun eta Sara beraren ahaidea eta aitaren senitartekoa zela jakitean, biziki maite izan zuen eta neskaz maitemindua gelditu zen.