13. Eπειδή, ο Θεός, δίνοντας υπόσχεση στον Aβραάμ, μια που δεν είχε να ορκιστεί σε κανέναν μεγαλύτερόν του, ορκίστηκε στον εαυτό του,
14. λέγοντας: «Eυλογώντας, οπωσδήποτε θα σε ευλογήσω, και πληθύνοντας, θα σε πληθύνω».
15. Kαι έτσι, προσμένοντας με υπομονή, απήλαυσε την υπόσχεση.
16. Eπειδή, οι άνθρωποι μεν ορκίζονται σε έναν μεγαλύτερό τους, και ο όρκος είναι σ’ αυτούς το τέλος κάθε αντιλογίας προς επιβεβαίωση.
17. Προς τον οποίο, ο Θεός, θέλοντας να δείξει περισσότερο προς τους κληρονόμους τής υπόσχεσης το αμετάθετο της βουλής του, μεταχειρίστηκε ως μέσον τον όρκο·
18. ώστε, διαμέσου δύο πραγμάτων αμετάθετων, στα οποία είναι αδύνατον να πει ψέματα ο Θεός, να έχουμε ισχυρή παρηγορία όσοι καταφύγαμε στο να κρατήσουμε την ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας·
19. την οποία έχουμε, ως άγκυρα της ψυχής και ασφαλή και βέβαιη, και η οποία μπαίνει μέσα στο εσωτερικό τού καταπετάσματος·
20. όπου ο Iησούς μπήκε μέσα ως πρόδρομος, για χάρη μας, καθώς έγινε αρχιερέας στον αιώνα, σύμφωνα με την τάξη Mελχισεδέκ.