15. Έχω δίκιο, μα δεν μπορώνα το απαιτήσω.Πώς να παρακαλέσω να μου δείξει έλεος,αυτός που έχει ήδη αποφασίσει την καταδίκη μου;
16. Ακόμα κι αν δεχότανε μαζί μου να διαλεχθείμπορώ να πιστέψω πως θα με άκουγε;
17. Αυτός με τον ανεμοστρόβιλο με συντρίβει,και δίχως λόγομού πληθαίνει τις πληγές·
18. αναπνοή να πάρω δε μ’ αφήνει,με πίκρες μού γεμίζει τη ζωή.
19. Στη δύναμη να καταφύγω;Αυτός είναι ο δυνατότερος!Να καταφύγω στη δικαιοσύνη;Ποιος θα θελήσεινα με καλέσει στο δικαστήριο;
20. Είμαι αθώος, είμαι δίκαιοςμα ό,τι κι αν πωμοιάζει να μ’ ενοχοποιεί, να με καταδικάζει.
21-22. Είμαι αθώος! Και τί μ’ αυτό;Για μένα πια δεν έχει σημασία,για τούτο και μιλώ.Κι αν ήτανε να διακινδυνεύσω τη ζωή μου,όσο κι αν έχω δίκιοαυτό δε με βοηθά.Είτε αθώο είτ’ ένοχο,ο Θεός θα μ’ αφανίσει.
23. Όταν μια μάστιγα θανατική ξεσπάει άξαφνα,αυτός γελάει με την αμηχανία των αθώων.
24. Τη γη παρέδωσε στων ασεβών τα χέριακαι τύφλωσε τους δικαστές,το δίκιο να μην μπορούνε να το δουν.Αν όλ’ αυτά δεν είν’ απ’ το Θεό,τότε από ποιον είναι;
25. Τρέχουν οι μέρες μουκι από δρομέα γοργότερα.Φεύγουν· δε φέρνουν τίποτα καλό.
26. Γλιστρούν σαν βάρκες από πάπυρο, ελαφρές,σαν τον αητό που ορμάειπάνω στη λεία του.
27. Προσπαθώ να ξεχάσω την οδύνη μου,να διώξω του προσώπου μου το πένθοςγια να μοιάζω χαρούμενος.