12. Ενώ είν’ ακόμα πάνω στον ανθό τουκαι πριν να ’ρθεί ο καιρός του να το κόψουνε,χωρίς νερό ξεραίνεταιπριν από κάθε άλλο χορτάρι.
13. Έτσι συμβαίνει και σ’ εκείνους όλουςπου το Θεό ξεχνούν·και χάνεται του ασεβή η ελπίδα.
14. Η σιγουριά του είναι μια λεπτή κλωστή,είν’ η ελπίδα του ιστός αράχνης.
15. Αν στηριχτεί ο ασεβής στο νήμα της αράχνηςνα τον κρατήσει δεν μπορεί·κι αν γαντζωθεί απάνω τουεκείνο δεν θ’ αντέξει.
16. Να τον, ο ασεβής, στον ήλιο αντίκρυ, όλο χυμούς,μέσα στον κήπο απλώνει τα κλαδιά του.
17. Τυλίγονται στις πέτρες πάνω οι ρίζες τουκαι βρίσκει στήριγμα ανάμεσα στους βράχους.