20. Πως θα ’χω, έλεγα, δόξα που διαρκώς θ’ ανανεώνεταικαι θα ’χω δύναμη να δρωσαν καλοτεντωμένο τόξο.
21. Όταν μιλούσα μ’ άκουγαν με προσμονήκαι σώπαιναν για να δεχτούν τη συμβουλή μου.
22. Κι όταν τελείωνα κανείς δεν είχε κάτι άλλο να πει·τα λόγια μου σαν τη δροσιάαπάνω τους σταλάζαν.
23. Τα πρόσμεναν καθώς προσμένουν τη βροχήκαι μ’ ανοιχτό το στόμα τουςκαθώς σ’ όψιμη μπόρα.
24. Όταν τους χαμογέλαγα εμπιστοσύνη αποκτούσανκαι φιλικά αν τους κοίταζαχαιρόντουσαν κι αυτοί.
25. Τους οδηγούσα και καθόριζα το δρόμο τους,καθώς ο βασιλιάςστην κεφαλή της στρατιάς του,καθώς εκείνος που τους λυπημένους παρηγορεί.