11. Auf dös hin ließ s dyr Teufl bleibn, und es kaamend Engln und gakümmernd si um iem.
12. Wie dyr Iesen ghoert, däß s önn Johannsn eingspörrt hietnd, zog yr si auf Gälau aushin zrugg.
13. Er blib aau nit z Nazerett, sundern ließ si z Käffernaum an n See nider, in n Gau Zebylon und Näftl.
14. Yso gsollt si dös erfülln, was durch n Weissagn Ieseien künddt wordn war:
15. "O Land Zebylon und Land Näftl, Anfurtbraittn und Gebiet enter n Jordn, und du, haidnischs Gälau:
16. Dös Volk, wo in dyr Dunkl glöbt, haat ayn hells Liecht erblickt. Dene, die wo halbets toot dyrhinglöbnd, ist ayn Liecht erschinen."
17. Von daadl wögg fieng dyr Iesen s Prödignen an: "Stöcktß um, denn s Himmlreich steet vor dyr Tür!"
18. Wie dyr Iesen iewet an n See Gneserett dyrhingieng, saah yr zween Brüeder, önn Simenn, aau Peeters gnennt, und önn Andersn. Sö warnd Fischer und haetnd draufer grad iener Nötz ausgschmissn.