37. Und önn Peetersn und de zween Zebydäusnsun naam yr mit. Daa fieng yr si z ängstn und z zagn an,
38. und er gabitt s: "Ös künntß enk y nit vürstölln, wie fraitlich däß i bin. Gee; bleibtß daa und bleibtß wach mit mir!"
39. Und er gieng ayn Stückl weiter, warf si eyn n Bodm hin und gabett: "Mein Vater, wenn s geet, laaß diend dönn Kölich an mir vorbeigeen! Aber zöln tuet nit, was i will, sundern wiest ys +du habn mechst."
40. Daa gieng yr zo de Jünger zrugg und fandd s schlaaffeter. Daa gmaint yr gan n Peetersn: "Haettß n nit weenigstns ayn Stund mit mir wachen künnen?
41. Bleibtß wach und bettß, nit däßß in Anweigung falltß! Denn dyr Geist ist willig, aber s Fleish ist schwach."
42. Aft gieng yr s zwaitte Maal wögghin und gabett: "Mein Vater, wenn der Kölich nit an mir vorbeigeen kan, aane däß i n trink, dann müg dein Willn halt gscheghn."
43. Wie yr zruggkaam, fandd yr s wider schlaaffeter. Sö brangend ainfach d Augn niemer auf.
44. Daa ließ yr s hint und gabett dös dritte Maal, und aau wider dös Gleiche.
45. Dyrnaach gakeert yr zo de Jünger zrugg und gfraagt s: "Ja, schlaafftß n ös allweil non und rasttß enk aus? Ietz ist s so weit; ietz werd dyr Menschnsun yn de Sünder ausglifert.
46. Steetß auf; geen myr! Daa, schautß; der, wo mi verraatt, ist schoon daa!"
47. Dyrweil yr non grödt, kaam dyr Jauz, ainer von de Zwölfbotn, mit ayner groossn Schar Mannen, wo Schwerter und Preinckn dyrbeihietnd. Gschickt hietnd s d Oberpriester und de Dietwärt.
48. Dyr Verraeter hiet mit ien ayn Zaichen ausgmacht: "Der, dönn wo i buß, der ist s. Dönn kottertß!"
49. Und glei gieng yr auf n Iesenn zue und gagrüesst: "Heil, Maister!" Und abbussln taat yr n aau.
50. Dyr Iesen gerwidert iem: "Spezl, zo dönn bist kemmen?" Daa giengend s auf n Iesenn zue, gapackend n her und naamend n föst.
51. Ainer aber, wo bei n Iesenn dyrbei war, zog s Schwert, schlueg auf n Diener von n Hoohpriester ein und ghaut iem ayn Oorn ab.
52. Daa wis n dyr Iesen zrecht: "Stöck dein Schwert eyn d Schaid; denn allsand, wo zo n Schwert greiffend, kemmend aau durch s Schwert um!
53. Older mainst öbby, i kännt nit auf dyr Stöll ayn Hilf von meinn Vatern habn? Der schickt myr sofort über zwölf Hargn Engln, wenn i n drum bitt.