22. Daa kaam yn dyr Herydia ir Tochter und gatantzt ien öbbs vür; und si gfiel yn n Heretn und seine Göst dermaaßn, däß dyr Künig herghieß: "Wünsch dyr, wasst willst, i gib dyr s."
23. Sogar schwörn taat yr s irer: "Wasst aau verlangst von mir, i gib dyr s, und wenn s mein halbets Reich wär."
24. Daa gieng s aushin und gfraagt ir Mämm: "Du, was soll i myr n wünschn?" Und d Herydia gantwortt: "Önn Kopf von n Taaufferjohannsn!"
25. Daa lief dös Mensch gan n Künig einhin und gsait: "Also, i will, däßst myr sofort auf aynn Täller önn Kopf von n Taaufferjohannsn bringen laasst."
26. "Bluetzägg!", gadenkt syr dyr Künig; aber weil yr s vor allsand Göst gschworn hiet, kunnt yr schierger niemer aus.
27. Dösswögn befalh yr yn ainn von seine Pöperln, aus n Gföngniss önn Kopf von n Taauffer z holn. Der gieng und gaköpft önn Johannsn.
28. Dann brang yr s Haaupt auf aynn Täller einher, gaab s yn n Mensch, und dös brang s yn seiner Mämm.
29. Wie dös yn n Johannsn seine Jünger erfuernd, gholnd s seinn Leichnam und begruebnd n.