31. Seine Kebn gaabnd iem an: "Gee, dös seghst y, wie si d Leut um di umherbätznd; und daa fraagst non, wer dyr anhinkemmen ist?!"
32. Er gablickt umaynand, weil yr seghn gwill, wer s taan hiet.
33. Daa kaam dös Weib und gfibert vor Farcht, weil s gwaiß, was mit irer gscheghn war. Si fiel vor iem nider und gabkennt de gantze Waaret.
34. Er aber gsait irer grad: "Tochter, dein Glaaubn haat dyr gholffen. Gee in Frid! Dös pässt schoon, däßst von deinn Leidn ghailt bist!"
35. Dyrweil dyr Iesen non grödt dyrmit, kaamend ain aus n Heiwisch von dönn Samnungsgöbl und gsagnd yn n Jeiress: "Du, dein Dirndl ist gstorbn! Brauchst ys niemer pröbln bei n Maister."
36. Dyr Iesen aber gyrhoert dyrvon öbbs und gmuntert önn Vürsteeher auf: "Denk dyr nixn; brauchst grad glaaubn!"
37. Und er ließ niemdd mitkemmen ausser n Peetersn, Jaaggenn und dönn seinn Bruedern Johanns.
38. Sö giengend eyn n Vürsteeher sein Dyrhaim; und wie dyr Iesen dönn Lurm ghoert und dös, wie d Leut gwainend und gaklagnd,