16. Iewet kaam yr aau auf Nazerett, daa wo yr grooß wordn war, und gieng wie sünst aau eyn n Sams eyn d Samnung. Wie yr aufstuendd, um aus dyr Schrift vürzlösn,
17. graichend s iem s Buech von n Weissagn Ieseien. Er schlueg s auf und kaam auf dö Stöll, daa wo s haisst:
18. Dyr Geist von n Trechtein ruet auf mir, denn dyr Trechtein haat mi gsalbt. Gschickt haat yr mi, däß i yn de Armen d Frookund bring, yn de Gfangnen d Freiheit kündd, yn de Blindn s Augnliecht ghaiß und de Pfrengling ausherhol,
19. und däß i ayn Gnaadnjaar von n Herrn ausruef."
20. Dann schloß yr s Buech, gaab s yn n Mösner und gsitzt si nider. Allss in dyr Samnung gschaut grad non auf iem hin.
21. Daa fieng yr an, ien darzlögn: "Heint haat si dös Schriftwort, woß gnetty ghoert habtß, erfüllt."
22. Sein Prödig kaam bei ien guet an; und sö gwundernd si, wie der guet prödignen künneb. Daa gfraagnd s aynand: "Dös ist y +schoon dyr Sun von n Joseff, older?"
23. Daa gaab yr ien an: "Ietz werdtß myr halt mit dönn altn Sprichwort kemmen: 'Dokter, mach di selber gsund! Wennst in Käffernaum so groosse Sachenn taan haast, wie myr ghoert habnd, naacherd tue s aau, wost dyrhaim bist!'"