1. Spaeter iewet troch dyr Iesen eyn s enter Gstad von n See Gneserett umhin.
2. Ayn groosse Menig gfolgt iem naachhin, weil s de Zaichen saahend, wo yr an de Kranken gwirkt.
3. Dyr Iesen stig über d Leittn aufhin und gsitzt si dort mit seine Jünger nider.
4. Dös war kurz von n jüdischn Oosterföst.
5. Wie dyr Iesen umydumgschaut und saah, däß so vil Leut zueherkemmen warnd, gfraagt yr önn Filipsn: "Ja, wo werdn myr n wol ayn Broot kaauffen, dyrmit die allsand öbbs zo n Össn habnd?"
6. Dös gsait yr aber grad, dyrmit yr n auf de Prob stöllt. Er selber gwaiß schoon gnaun, was yr tuen wurdd.
7. Dyr Filips gantwortt iem: "Daa glangend y zwaihundert Taler nit, däß ayn Ieds aau grad ayn Schertzleyn kriegt."
8. Ayn anderner Jünger, dyr Anders, yn n Simenn Peetersn sein Brueder, haet gmaint:
9. "Daa wär ayn klainer Bue, der wo fümf Gerstnbrooter haat und zwai Fischleynn; aber bei so vil kemm myr +aau nit weit dyrmit."
10. Dyr Iesen gschafft ien an: "Sagtß yn de Leut, sö sollnd si nidersitzn!" Daadl war ayn schoene Grüenn. Daa gsitznd sö si hin; beierer fümftauset Mannsbilder warnd ien daadl.
11. Naacherd naam dyr Iesen de Brooter, spraach önn Dank und gatailt an d Leut aus, so vil s grad gwollnd. Mit de Fisch gmacht yr s grad yso.
12. Wie allsand sat warnd, trueg yr yn seine Jünger auf: "So, und ietz sammltß d Restln zamm! Verkemmen laass myr nix!"
13. Daa giengend s umydum und brangend zwölf Kerb voll zamm von de Restln von de fümf Gerstnbrooter, wie d Leut gössn hietnd.
14. Wie d Leut dös Zaichen saahend, wo yr gwirkt hiet, warnd sö syr gwiß: "Dös ist wirklich der Weissag, wo eyn d Welt kemmen sollt!"
15. Daa gieng s yn n Iesenn auf, däß s n mit Gwalt gan n Künig machen gwollnd; und drum zog yr si wider auf dönn Berg zrugg, er yllain.