15. I haan enk ayn Beispil göbn, dyrmitß is aau ös yso machtß wie i mit enk.
16. Dös derfftß myr glaaubn: Dyr Bsaess ist nit meerer wie sein Aigner, und dyr Sendling nix Bössers als wie der, wo n gschickt haat.
17. Wissn tuetß is; saelig seitß, wenntß dös behertzigtß.
18. I röd nit von enk allsand. *I* waiß, wem i dyrkoorn haan, aber es mueß si dös Schriftwort erfülln: 'Ainer, wo mein Broot aaß, gaab myr aft aynn Fueßtrit.'
19. I sag s enk +ietz schoon, ee däß s gschieght, dyrmit däßß aft, wenn s gscheghn ist, glaaubtß, däß i dyr Sel bin.
20. Dös sag i enk: Wer öbbern aufnimmt, wo i schick, der nimmt mi auf; wer aber mi aufnimmt, der nimmt dönn auf, wo mi gschickt haat."
21. Wie yr dös gsait hiet, gakennt myn iem an, wie n dös mitgnummen hiet. Er gyrschaint nonmaal: "Dös +ist schoon yso: Ainer von enk gaat mi verraatn."
22. D Jünger gagutznd aynand raatloos an, weil sö syr nit denken kunntnd, wem yr gmaint.
23. Yn n Iesenn sein Lieblingsjünger gsitzt nöbn iem an dyr Tafl.
24. Dyr Peeters gadeutt iem, er solleb önn Iesenn fraagn, werm yr maint.
25. Daa glaint si der zo n Iesenn umhin und gfraagt n staet: "Herr, sag halt; wer ist s n?"
26. Dyr Iesen gantwortt: "Also, i tauch ietz ayn Stückl Broot ein und gib s yn dönn." Dös taat yr und gaab s yn n Jauzn, yn n Sun von n Simenn Ischeriet.