Altes Testament

Neues Testament

Dyr Johanns 11:40-57 De Bibl auf Bairisch (BAI)

40. Dyr Iesen gentgögnt: "Dös pässt schoon! I haan dyr diend gsait: Wennst glaaubst, dyrlöbst yn n Herrgot sein Herrlichkeit."

41. Daa grollnd s önn Stain wögg. Dyr Iesen gablickt eyn d Hoeh und spraach: "Vater, i dank dyr, däßst mi erhoert haast.

42. I haan schoon gwisst, däßst mi allweil erhoerst; dös haan i aber zwögns dyr Menig um mi umher gsait, yso däß s glaaubnd, däßst mi du gschickt haast."

43. Wie yr dös gsait hiet, rief yr einhin: "Lazer, kimm ausher!"

44. Daa kaam dyr Hinzogne ausher. Seine Höndd und Füess warnd non eingwicklt, und sein Gsicht war mit aynn Schwaißtuech umhüllt. Dyr Iesen gsait ien: "Tuetß iem die Fäschn abher, däß yr haimgeen kan!"

45. Männig von de Judauer, wo zo dyr Maria kemmen warnd und gseghn hietnd, was dyr Iesen taan hiet, kaamend zo n Glaaubn an iem.

46. Aber ayn Öttlych truegnd s yn de Mauchn hin, was yr taan hiet.

47. Daa berieffend d Oberpriester und Mauchn önn Hoohraat ein und berietnd, was s tuen känntebnd: "Der wirkt ja ain Wunder naach n andern!

48. Wenn myr dönn werchen laassnd, kimmt non allss zo n Glaaubn an iem. Naacherd sein myr so weit, däß d Roemer kemmend, üns dö heilige Lostat nemend und üns als Volk auslöschnd."

49. Ainer von ien, dyr Kaiff, dyr Hoohpriester von seln Jaar, gsait ien: "Ös habtß is ainfach nit überrissn.

50. Dös ist diend klaar, däß s bösser für enk ist, wenn ayn Ainziger für s Volk stirbt, als wie wenn s gantze Volk draufgeet."

51. Dös gsait yr nit von sir aus; sundern weil yr dyr Jaarshoohpriester war, +gweissagt yr, däß dyr Iesen für s Volk sterbn wurdd.

52. Aber nit grad für de Burtum gsollt yr sterbn, sundern aau, dyrmit yr de versprengtn Kinder Gottes wider sammlt.

53. Von seln Tag an war s ayn ausgmachte Sach bei ien, däß s n umbringend.

54. Dyr Iesen gwandlt von daadl wögg niemer offenscheinig ünter de Judn, sundern zog si von dort eyn n Rand von dyr Wüestn danhin zrugg, in ayn Dorf, wo Effreim hieß. Daadl blib yr mit seine Jünger.

55. S jüdische Oosterföst war naah; und vil zognd schoon vor Oostern aus n gantzn Land auf Ruslham aufhin, um si z heilignen.

56. Sö gsuechend um önn Iesenn und gmainend zoaynand, wie s in n Templ beinandstuenddnd: "Was maintß +ös? Der werd kaaum kemmen eyn s Föst, hän?"

57. D Oberpriester und Mauchn hietnd nömlich angorddnet, däß s ayn Ieder meldn mueß, der wo waiß, wo yr ist. Dann haetnd s n verhaftt.

Lesen Sie das gesamte Kapitel Dyr Johanns 11