19. Männig Judauer warnd zo dyr Marty und Maria kemmen, däß s is ob ienern Bruedern troestnd.
20. Wie d Marty ghoert, däß dyr Iesen kaam, gieng s iem zgögn; d Maria aber blib in n Haus.
21. D Marty gmaint zo n Iesenn: "Herr, mein, wennst du daagwösn wärst, wär mein Brueder +nit gstorbn!
22. Aber aau ietz waiß i, däß dyr dyr Herrgot allss gibt, um wasst n bittst."
23. Dyr Iesen gsait zo irer: "Dein Brueder gaat dyrsteen."
24. D Marty gaab zrugg: "I waiß s schoon, däß yr dyrsteet, bei dyr Urstöndd an n Jüngstn Tag."
25. Dyr Iesen gerwidert irer: "I bin d Urstöndd; i bin s Löbn. Wer an mi glaaubt, der löbt, aau wenn yr stirbt;
26. und ayn Ieds, wo löbt und an mi glaaubt, gaat eebiglich nit sterbn. Glaaubst du daa dran?"
27. D Marty gantwortt iem: "Ja, Herr, i glaaub, däßst du dyr Heiland bist, dyr Sun Gottes, der Ain, wo eyn d Welt kemmen sollt."
28. Wie s dös gsait hiet, gholt s stillingen ir Schwöster Maria: "Du, dyr Maister wär daa und maint, du sollst kemmen!"
29. Wie dös d Maria ghoert, stuendd s sofort auf und gieng gan iem.