52. Wölchern Weissagn haetnd n enkerne Gönen iemaals +nit verfolgt? Sö habnd die durchhinputzt, wo ganz früehers schoon de Kumft von n Grechtn gweissagt habnd. Und dönn habtß ietzet selbn verraatn und dyrmorddt,
53. ös, woß über Engln s Gsötz kriegt habtß, woß enk aber nit dran halttß."
54. Wie s dös ghoernd, gaglangt s ien aber, und sö gagrämlnd grad non mit de Zöndd.
55. Dyr Stöffans aber, erfüllt von n Heilignen Geist, gablickt gan n Himml auf, saah d Herrlichkeit Gottes und önn Iesenn zuer Zesmen von n Herrgot steen
56. und rief: "I segh önn Himml offen und önn Menschnsun zuer Zesmen Gottes steen!"
57. Daa gaplerrnd s draufloos, ghabnd syr d Oorn zue, gateuflnd allsand mitaynander auf iem loos,
58. tribnd n vür d Stat aushin und gverstainignend n. De Zeugn glögnd iene Klaider vor aynn Burschn nider, der wo Sauls hieß.
59. Yso gstainignend s also önn Stöffansn, und er rief: "Herr Iesen, nimm meinn Geist auf!"
60. Aft gieng yr eyn de Knie und schrir aushin: "Herr, rechnet ien dö Sündd nit an!" Mit dene Worter starb yr.