Altes Testament

Neues Testament

De Zwölfbotngetaat 13:19-34 De Bibl auf Bairisch (BAI)

19. Sibn Dietn haat yr z Käning vernichtt und ien dene iener Land als Bsiz göbn.

20. Dös allss gadauert aangfaer vierhundertfuchzg Jaar lang. Drafter gaab yr ien Richter hinst eyn n Weissagn Sämyheel.

21. Dann gverlangend s aynn Künig; und dyr Herrgot gaab ien für vierzg Jaar önn Bengymeiner Saul Kischsun.

22. Aft verwarf n dyr Herrgot, und er erhob önn Dafetn zo ienern Künig, von dönn was yr gsait: 'I haan önn Dafetn Jessennsun als aynn Man gfunddn, wie i myr n vürstöll. Er gaat erfülln, was i allss will.'

23. Aus seinn Gschlächt haat dyr Herrgot yn n Volk Isryheel gmaeß dyr Verhaissung önn Iesenn als Heiland gschickt.

24. Vor er auftraat, gaprödigt schoon dyr Johanns yn n gantzn Volk Isryheel d Umkeer und Taauff.

25. Wie dyr Johanns aber gan n End von seinn Wirken kaam, gsait yr aus: 'I bin fein nit der, für dönn woß mi ös halttß. Aber wisstß, naach mir kimmt der Sel, yn dönn wo i nit aynmaal de Kläpperln abherztuen würdig wär.'

26. Brüeder, Abryhamskinder wie aau Gotsfärchtige! Üns ist d Erloesungsbotschaft gschickt wordn.

27. Denn d Ruslhamer zamt ienerne Füerer habnd önn Iesenn nit dyrkennt, aber sö habnd d Weissagnworter, wie s aynn iedn Sams verlösn werdnd, erfüllt und önn Iesenn verurtlt.

28. Obwol s nix fanddnd, wo dyr Tood drauf gstanddn wär, ieschnd s önn Plättn um sein Hinrichtung.

29. Wie s allss vollbrungen hietnd, was über iem gschribn steet, naamend s n von n Holz, von n Kreuz, ab und glögnd n.

30. Dyr Herrgot aber haat n von de Tootn dyrwöckt,

31. und er erschin dene über männig Täg, die wo mit iem mitaynand von Gälau auf Ruslham aufhinzogn warnd und ietz vor n Volk für iem zeugn künnend.

32. Und ietz verkündd myr enk dö guete Botschaft, däß dyr Herrgot dö Verhaissung, wo an de Gönen ergangen ist, an üns, ienerne Kinder, erfüllt,

33. indem yr önn Iesenn dyrwöckt haat, wie s schoon in n zwaittn Salm haisst: 'Mein Sun bist du; heint haan i di zeugt.'

34. Däß yr n aber von de Tootn dyrwöckt haat und nit verwösn laassn wurdd, haat yr yso ausdruckt: 'I will enk die Gnaadn göbn, wo i schoon yn n Dafetn verhaissn haan.'

Lesen Sie das gesamte Kapitel De Zwölfbotngetaat 13