12. Daa drinn laagnd allerlai Vierfüessler, Gwürm und Vögl, wo myn syr grad denken kunnt.
13. Und ayn Stimm rief iem zue: "Stee auf, Peeters, schlacht und iß!"
14. Dyr Peeters aber gantwortt: "Herr, daa färcht i mi Sünddn! Non nie haan i diend öbbs Unweihs und Unrains gössn."
15. Daa grichtt si dö Stimm non aynmaal an iem: "Was dyr Herrgot für rain dyrschaint, sollst du nit unrain nennen!"
16. Dreu Maal gschaagh dös, und aft wurd dö Schaln wider eyn n Himml aufhinzogn.
17. Dyr Peeters war non raatloos und sann hin, was dö Schau, wo yr ghaat hiet, wol bedeutteb. Dyrweil hietnd si yn n Kornelsn seine Sendling zo n Simenn seinn Haus durchgfraagt und stuenddnd drausster n Toor.
18. Sö rieffend und gfraagnd, ob daa dyr Simen z Hörberg sei, der wo aau Peeters haisseb.
19. Dyrweil dyr Peeters non an dös Gesicht hingadenkt, gsait iem dyr Geist: "Daa wärnd zween drausst, die wo wögn deiner daa seind.