7. Ayn Ieder sollt halt so vil hergöbn, wie yr syr s vürgnummen haat. Spörrig older grad aus Zwang öbbs zo n Spenddn, dös ist nix, denn dyr Herrgot liebt dönn, der wo froelich gibt.
8. In seiner Macht kan enk dyr Herrgot allss in n Schwudl schenken, yso däßß allzeit allnthalbn gnueg habtß für enk selbn, und aau non, um guete Wercher z tuen, wie s is halt braucht.
9. Es steet aau gschribn: "Reichlich gibt yr yn de Armen, und er bleibt freigibig auf eebig."
10. Dyr Herrgot, was önn Saam zo n Baun gibt und s Broot zo n Össn, gaat aau enk önn Saamtraid göbn und d Saat aft aufgeen laassn; und er schaut, däß enker Freigibigkeit gscheid ausgibt.
11. In alln gaatß reich gnueg sein, däßß fruetlich spenddn künntß; und wenn myr dö Gaab überbringend, was maintß, wie die yn n Herrgot dankend?!
12. Denn enker Einsaz für dös Hilffswerch hilfft nit grad yn de Judauer Kristner in dyr Noot, sundern er wirkt weiter als ayn Quelln für n Dank an n Herrgot.
13. Wenn s seghnd, wieß enk ös einbringtß, gaand s önn Herrgot dyrfür preisn, däßß dös mit n Kristn seiner Froobotschaft aau ernstnemtß, und däßß dösswögn ien und Anderne so selbnloos gholffen habtß.
14. Bettn gaand s für enk, und aynn Plaz habtß ös in ienern Hertzn, weil de Gnaad von n Herrgot für enk gar so mänisch war.
15. Dank sein yn n Herrgot, denn was er gibt, ist unbeschreiblich!