1. Wider aynmaal entbrann yn n Herrn sein Zorn gögn Isryheel. Er graitzt önn Dafetn gögn s Volk auf: "Zöl d Isryheeler und Judauer!"
2. Dyr Künig befalh yn seinn Ludweign Job bei iem: "Durchstraifftß allsand Stämm von Isryheel von Dänn hinst Schebbrunn und zöltß ys Volk! I mech wissn, wievil däß s seind."
3. Dyr Job aber gwenddt ein: "Und wenn dyr Trechtein, dein Got, s Volk non auf s Hundertfache waxn laasst, und sö erscheinend allsand vor deiner, was haetst n in n Grund dyrvon überhaaupt?"
4. Aber dyr Künig ließ si nit dyrvon abbringen und blib bei seinn Befelh an n Job und d Rittner. Drum verliessnd s önn Künig und zognd zo dyr Zölung von n Volk Isryheel aus.
5. Sö überschritnd önn Jordn und fiengend bei Äror sunder dyr Stat an n Bach an. Dann trochend s auf Gäd und Jäser
6. und weiter auf Gilet und eyn s Hettnland auf Kädisch. Von daadl gieng s auf Dänn und weiter auf Sidn.
7. Dann kaamend s eyn d Föstn Türs und eyn all die Stötn von de Hiber und Käninger. Von daa obn aus gieng s abhin hinst auf Schebbrunn in n Sundn von Judau.
8. Yso gurchstraiffend s dös gantze Land und kaamend naach neun Maanet und zwainzg Täg wider auf Ruslham zrugg.
9. Dyr Job gabtagt yn n Künig, was ausherkemmen war: Isryheel gazölt achthunderttauset Wörmannen und Judau fümfhunderttauset.
10. Aber aft gagspürt dyr Dafet doch aynn Gwissnswurm, weil yr s Volk zölt hiet; und er rief önn Herrn an: "Ayn schwaere Sündd ist dös gwösn, was i daa taan haan. Aber, o Herr, vergib myr mein Schuld; i waiß s, däß i aynn Schmarrn gmacht haan."
11. Wie dyr Dafet eyn dyr Frueh aufstuendd, kaam dyr Weissag Gäd, yn n Dafetn sein Seher, mit aynn Wort von n Trechtein zo iem: