Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31

Altes Testament

Neues Testament

Dyr Sämyheel A 26 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. D Sifer kaamend zo n Saul auf Gibau und gsagnd iem: "Dyr Dafet haltt si auf n Hächlhugl glei bei dyr Wüestn auf."

2. Dyr Saul gmacht si mit dreutauset Obersharstner aus n gantzn Isryheel auf n Wög und zog eyn d Wüestn Sif abhin, daa wo yr önn Dafetn gsuecht.

3. Er schlueg sein Löger auf n Hächlhugl glei bei dyr Bergwüestn auf, dyr Dafet aber blib eyn dyr Wüestn. Wie yr saah, däß iem dyr Saul eyn d Wüestn naachkaam,

4. gschickt yr Kundschafter aus und kaam drauf, wo si dyr Saul aufhielt.

5. Er braach auf und kaam daa hin, wo dyr Saul sein Löger hiet. Dyr Dafet kunnt sogar daa einhinschaugn, wo si dyr Saul mit seinn Feldherrn Abner Nersun hinglögt hiet. Dyr Saul schlief mittn eyn n Löger drinn, und seine Leut laagnd allsand rund umydum um iem.

6. Daa grödt dyr Dafet önn Hettn Ähimelech an und önn Äbischäusn, önn Sun von dyr Zeruiy und Bruedern von n Job: "Wer geet n mit mir eyn n Saul sein Löger abhin?" Dyr Äbischäus gantwortt: "I gee mit."

7. Yso kaamend dyr Dafet und Äbischäus mittn bei dyr Nacht zo dene abhin und fanddnd önn Saul mittn in n Löger schlaaffeter. Sein Spieß gstöckt nöbn seinn Kopf eyn n Bodm drinn, und rund umydum schlieffend dyr Abner und seine Leut.

8. Daa gsait dyr Äbischäus zo n Dafetn: "Heint haat dyr dyr Herrgot deinn Feind eyn d Hand göbn. Ietz renn i iem önn Spieß yso durchhin und eyn n Bodm einhin, däß i kainn zwaittn Stooß niemer brauch."

9. Dyr Dafet aber gaab yn n Äbischäusn an: "Bring n fein +ja nit um! Denn wer haet n iemaals önn Salbling von n Herrn anpackt und wär umgstraafft blibn?"

10. Und er gfüegt dyrzue: "So waar dyr Herr löbt: Dyr Trechtein müg n schlagn, ob yr ietz ainfach stirbt older in n Krieg fallt, ganz wurst.

11. Aber mi müg dyr Trechtein dran hindern, däß i mein Hand gögn önn Salbling von n Herrn erhub. Nimm önn Sper nöbn seinn Kopf mit und seinn Wasserkrueg, und naacherd geen myr!"

12. Dyr Dafet selbn naam önn Spieß und önn Wasserkrueg nöbn yn n Saul seinn Kopf, und sö giengend zrugg. Niemdd saah older sueb öbbs, und niemdd gwacht auf. Allss schlief tief; drum hiet si dyr Trechtein schoon +kümmert.

13. Dyr Dafet gieng auf de enter Talseitt umhin und eyn n Gipfl aufhin, yso däß yr weit wögg von ien war.

14. Dann rief yr yn n Saul seinn Hör und yn n Abner Nersun zue: "Abner, mechst myr nit Antwort göbn?" Dyr Abner rief zrugg: "Wer bist n; was willst n von n Künig?"

15. Dyr Dafet gantwortt yn n Abner: "So weit ist s mit dir +aau nit her, main i! Zwö haast n deinn Herrn, önn Künig, nit gscheid bewacht? Daa ist nömlich öbber von n Volk eyn s Löger einhinkemmen und haet n non toetigt aau.

16. Daa drauf brauchst dyr nix einbilddn! So waar dyr Trechtein löbt: Aigntlich ghoeretß ös yn n Tood, weilß enkern Herrn, yn n Trechtein seinn Salbling, nit gscheid behüett habtß. Schaug diend aynmaal, wo dyr Spieß und dyr Krueg nöbn yn n Kopf von n Künig hinkemmen seind!"

17. Dyr Saul gyrkennt yn n Dafetn sein Stimm und gsait: "Dös bist y diend du, mein Sun Dafet?!" Dyr Dafet gantwortt: "Freilich bin i s, mein Herr und Künig!"

18. Dann gfraagt yr non: "O Künig, zwö verfolgst mi n aigntlich? Was haan i n taan? Haan i iewign öbbs angstöllt?

19. Aber ietz, o Künig, los myr decht aynmaal zue! Wenn di dyr Trechtein gögn mi aufgraitzt haat, sollt yr sein Opfer kriegn. Seind s aber Menschn gwösn, naacherd sollnd s vor n Trechtein verfluecht sein. Die habnd myr d Haimet gnummen; und mir kimmt s schoon yso vür, wie wenn i niemer zo n Herrn seinn Volk ghoeret. Ja, wollnd n die, däß i yn fremde Götter dien?

20. Laaß mi dennert nit in fremder Erdn sterbn, ganz ferr von n Herrn seinn Antlitz! Dyr Künig von Isryheel ist um aynn ainzlnen Flooh auszogn, wie wenn myn eyn de Berg ayn Rebhüenl jagt."

21. Drauf gsait dyr Saul: "I haan aynn Schmarrn gmacht. Kimm zrugg, Dafet, mein Sun! Nän, i tue dyr wirklich nix, weil dyr heint mein Löbn so vil goltn haat. Was i daa grad Bloeds ghaat haan; i waiß s +selbn nit!"

22. Dyr Dafet gaab an: "Schaugtß her, daa ist yn n Künig sein Sper. Ainer von de Mänder sollt umherkemmen drum.

23. Müg dyr Herr aynn Iedn naach seiner Grechtet und Treu beloonen! Obwol myr di dyr Trechtein heint eyn d Hand göbn hiet, gwill i nit gögn yn n Herrn seinn Salbling d Hand ausströcken.

24. Und waisst; müg dyr Trechtein mein Löbn grad yso schoonen, wie s i heint mit dir taan haan! Müg yr mi aus aller Bedröngniss dyrröttn."

25. Dyr Saul gsait zo n Dafetn: "Bi gsögnt, Dafet, mein Bue! Du gaast deinn Wög und kimmst eyn s Zil!" Und dyr Dafet troch weiter und dyr Saul haim.