14. Dyr Dafet gsötzt si aft in dyr Oedniss in Bergnöster föst. In de Berg von dyr Steppn Sif war yr umaynand. Dyr Saul haet n schoon de gantze Zeit gsuecht, aber dyr Herrgot gaab n iem nit eyn d Hand.
15. Und dyr Dafet gwaiß ganz gnaun, däß dyr Saul austrochen war und iem naach n Löbn gatrachtt. Wie dyr Dafet z Horisch in dyr Steppn Sif war,
16. kaam aynmaal dyr Jonant, dyr Sun von n Saul, zo n Dafetn auf Horisch, was yn n Dafetn sein Gotvertrauen närrisch gstörcht.
17. Er germuetigt n: "Fircht di nit; mein Vater, dyr Saul, dyrwischt di schoon nit. Dyr Künig über Isryheel gaast +du sein und i dyr Zwaitte naach dir. Und dös waiß dyr Saul, mein Vater, gar wol."
18. Und de Zween schlossnd vor n Herrn aynn Bund. Dyr Dafet blib z Horisch, und dyr Jonant gieng wider haimhin.
19. Drafter giengend aine Sifer zo n Saul auf Gibau aufhin und gabrichtnd iem: "Dyr Dafet haat si bei üns in de Bergföstungen bei Horisch verstöckt, und zwaar auf n Hächlhugl ganz eyn n Sundn von dyr Wüestn.