12. D Wachpostn schrirnd yn n Jonantn und seinn Knappn zue: "Kemmtß non aufher; naacherd zaign myr enk, wo dyr Bärtl önn Most holt!" Daa gmaint dyr Jonant zo seinn Knappn: "Gee hinter meiner naachher; dyr Trechtein haat s yn de Isryheeler ausglifert."
13. Dyr Jonant gakrächslt auf Höndd und Füess aufhin und sein Knapp hinter iem naachhin. Aft gakuglnd s vor n Jonantn grad yso dyrhin, und dyr Knapp hinter iem gmacht ien önn Garaus.
14. Dös war dyr eerste Straich von n Jonantn und seinn Knappn; daa dyrschluegnd s auf aynn klainen Flök stuckerer zwainzg Mann.
15. Ietz dyrkaamend de Pflister in n Löger und überall umaynand, s gantze Volk, ganz närrisch, und d Vorpostn und ienerne Raauberbändnen dyrmit. D Erdn fieng +aau non s Bibn an; ayn waarer Gotsschracht war s.
16. Yn n Saul seine Speher z Bengymeinisch-Gibau gakriegnd mit, was daa in n Pflisterlöger für ayn Tümml war, wie ayn wildwordner Wepsnschwarm.
17. Daa gschafft dyr Saul yn seine Leut an: "Schaugtß aynmaal naach, wer öbbenn von de Ünsern dyrvon ist!" Dös taatnd s; und see daa, dyr Jonant und sein Knapp giengend ab.
18. Dyr Saul gsait zo n Ähiesn: "Bring önn Gotsschrein her!" D Isryheeler hietnd ja dyrselbn önn Bundesschrein dyrbei.
19. Dyrweil dyr Saul mit n Priester grödt, gieng s bei de Pflister allweil örger zue. Daa gmaint dyr Saul gan n Priester: "Äch; laaß s bleibn!"
20. Und dyr Saul zog mit de Leut bei iem eyn n Kampf. Daa saahend s, däß bei de Pflister scheint s allss +unteraynand gakömpft und däß kains meer gakennt, was +was ist.
21. Non dyrzue lieffend die Hebern, wo ennenher bei de Pflister dyrbeigwösn warnd, zo de Isryheeler unter n Saul und Jonantn über.
22. Wie die Isryheeler, wo si in n Gebirg Effreim verstöckt hietnd, ghoernd, däß de Pflister auf dyr Flucht warnd, gateuflnd ien die aau non naachhin.
23. Hinst Bettau zog si dyr Kampf non umhin. Yso +grött dyr Trechtein Isryheel seln Tag.
24. Weil s ja für Isryheel zeerst nit so guet hergschaugt hiet, hiet si dyr Saul für s Volk yso verlobt: "Verfluecht sein, wer vor auf Nacht öbbs isst, hinst däß i mit an meine Feindd gröcht haan." S Volk aaß also nix hinst eyn s Tagabhingeen.
25. Ietz kaamend s eyn n Wald einhin, daa wo aynn Hauffen wilder Höng hergieng.