Kapitel

  1. 1

Altes Testament

Neues Testament

Dyr Obydies 1 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Dö Schau haat dyr Obydies empfangen: Dös sait dyr Herr, mein Got, über d Roetem. Mir habnd von n Trechtein ghoert, däß bei de Haidn eingsagt werd: Auf geet s, kömpff myr ietz gögn d Roetem!

2. Dyr Herr haat gsait: Roetem, i mach di *so* klain ünter de Völker; du zölst schoon glei gar niemer.

3. Dein Vermössnheit macht di ganz taeumisch. Du sitzt eyn de Klumpsnen obn zwischn de Zinnenn und denkst: Hehe, daa herobn kan myr niemdd an!

4. Aber aau wennst wie dyr Adler nistetst und dein Nöst gar zwischn de Stern bauetst - i zug di abher!, sait dyr Trechtein.

5. Wenn bei dyr Nacht öbber bei dir einbricht, dann ist s aus mit dir; die nemend mit, was s brauchen künnend. Und wenn d Hauer über di kaemend, mainst dann, däß die ain Börl hintliessnd?

6. Also! Was mainst, wie naacherd s Esauland umherklaubt und ausbeutlt werd?!

7. Deine aignen Zuetaanen treibnd di über de Grentz und laassnd di in n Stich. Deine aignen Freundd übergwölttignend di. Die, wo ainst bei dir mitaassnd, lögnd dyr ietz ayn Gläss.

8. Wenn s so weit ist, sait dyr Herr, vernicht i de Weisn eyn dyr Roetem und de ganz de Gscheidn eyn n Seierbirg.

9. Daa dyrkemmend deine Höldn, Temän; alle werdnd vernichtt in n Seierbirg. Zwögns de Mördd an deine Jaaggnerbrüeder, weilst so roh zo ien warst, werst

10. niderglögt und ausgrott für allzeit.

11. Wie de Fremdn s Jaaggnervolk gverschlöppend, durch d Ruslhamer Toerer einzognd und über Ruslham s Looß warffend, daa gschaugst du grad zue - nän, schlimmer, daa gmachst non fleissig mit aau!

12. Ghoert si dös, däß myn schadnfroo ist, wenn s aynn Bruedern dyrwischt? Ghoert si dös, däß myn si freut, wann d Judauer untergeend? Nän, daa haetst lieber s Mäul ghaltn, wie s Elend über ien kaam!

13. Nän, dös tuet myn nit, mit de Andern eyn d Stat eindringen, schadnfroo über s Unglück zannen und fleissig mitdähln, dyrselbn, wie d Hengl kaam!

14. Und schoon gar nit pässt myn an de Gwigger, däß myn d Flüchtling nidermacht! Und auslifern tuet myn s aau nit, wieß is taattß bei dyr Hengnuss.

15. Aber ietz ist yn n Herrn sein Tag niemer ferr, und zwaar für allsand Dietn. Wasst du nit willst, däß s dir ains tue, dös füeg aau yn kainn Andern zue! Und netty dösswögn fallt ietz dös allss auf di zrugg.

16. Yso wie d Isryheeler önn Urtlböcher trinken gmüessnd auf meinn heilignen Berg, müessnd n ietz allsand Völker trinken, Schluk um Schluk, aane Unterlaaß, hinst däß s vonhintaaumlnd und werdnd, wie wenn s is nie göbn haet.

17. Auf n Zien obn aber winkt d Röttung; der gaat wider ayn weihs Ort sein. D Jaaggner holnd syr wider dös zrugg, was ien zuesteet.

18. Dann werdnd d Jaaggner zo n Feuer und d Joseffer zuer Flamm. Und d Esauer derffend s Stroo machen, dös wo anbrinnt und ganz und gar verzört werd. Von de Esauer kimmt nit ains aus. Dyr Trechtein haat gsprochen.

19. D Sundergauer nemend aft s Esaubirg in Bsiz und d Nidergauer s Pflisterland. Jaaggen holt syr aft d Effreimfluer und önn Samreitgau, Bengymein und Gilet.

20. De verbann'nen Isryheeler z Hälach schnappend syr s Käningerland hinst auf Zärfet umhin, und de verschlöpptn Ruslhamer in Sefret besötznd d Ortschaftn von n Sundergau.

21. De Befreitn eyn n Zien zieghnd aus und zalnd s yn n Esaubirg gscheid haim, und d Herrschaft gaat yn n Trechtein ghoern.