16. Vergatertß s Volk, und raintß de gantze Menig! Versammltß allss, was Füess haat, Alte, Kinder, Sogerer! Dyr Bräutgam sollt von seiner Kammer ausher und de Braut von irn Gmach.
17. Zwischn yn n Vorschopf und n Altter sollnd de Priester klagn; yn n Trechtein seine Diener sollnd bettn: Herr, hab Mitlaid mit deinn Volk, und lifert s decht nit yn dyr Schandd aus! Was mainst, wie d Haidn daa zannetnd?! Zwö sollnd die non sagn aau: Wo ist ietz iener Got?
18. Daa wurd dyr Trechtein gäx gnoet zwögns seinn Land und gyrbarmt si ob seinn Volk.
19. Dyr Trechtein gantwortt yn seinn Volk: Guet, i schick enk Traid, Wein und Öl, däßß enk sattn künntß dyrmit. I laaß enk niemer von de Haidn dyrblecken und dyrzannen.
20. Dönn Feind daa aus n Nordn schick i ganz weit wögg von enk. I treib n in ayn dürre Oed, sein Vorhuet eyn s Toote Mör umhin und seinn Naachzug eyn s Mittermör danhin. Was mainst, der stinkt gan Himml, wenn yr dyrfäult! Gschieght iem +grad recht; zeerst haat yr +yso prozt.
21. Fircht di nit, Gebauland; freu di und jublt, denn dyr Trechtein haat ayn Wunder taan!
22. Ferchttß enk nit, ös wildn Vicher, denn d Steppn werd schoon wider grüen! De Baeum tragnd wider, und an de Feignbaeum und Weinstöck +bauschnd si d Frücht grad yso.
23. Juchetztß, ös Ziener, und freutß enk über n Trechtein, enkern Got! Denn er gibt enk Narung, däß allss pässt. Er schickt enk önn Rögn, grad recht vertailt, wie s halt früehers aau gwösn ist.
24. D Osnen seind voll Traid, und bei de Torggln bätzt s önn Wein und s Öl grad yso ausher.
25. I deich enk allss, was enk de verschaidnen Heuschneggnschwärm wögggfrössn habnd, die groossn Hörer, wo i über enk gschickt haan.
26. Össn gaatß und sat werdn und önn Nam von n Trechtein, enkern Got, preisn, der was sölcherne Wunder für enk taan haat. Und mein Volk graatt niemer eyn d Schandd.
27. Dann gaatß is gspannen, däß i mittn z Isryheel bin, däß i dyr Trechtein, enker Got, bin, und däß s ausser mir kainn geit. Ja, mein Volk kimmt nie meer eyn d Schandd.
28. Wenn dös allss gscheghn ist, gieß i meinn Geist über allsand Menschn aus. Enkerne Sün und Töchter gaand weissagn, yn enkerne Altn dyrtraeumt öbbs, und enkerne Burschn habnd Gesichter.