Altes Testament

Neues Testament

Dyr Ieseien 37:9-27 De Bibl auf Bairisch (BAI)

9. Dann erfuer dyr Sängerib, däß dyr Tirhäcken, dyr Künig von Kusch, gögn iem angruckt. Ietz gschickt yr wider Botn zo n Hiskiesn und ließ iem sagn:

10. "Also, richttß yn n Judauer Künig Hiskies dös aus: Laaß dyr nit von deinn Got einrödn, aau wennst auf iem traust, Ruslham falleb nit yn n Surner Künig eyn d Höndd.

11. Waisst ee, was de Künig von Surn mit alle andern Lönder gmacht habnd: Von dene ist niemer vil übrig blibn. Und daa mainst, du kaemst aus?

12. Seind denn die Völker, wo von meine Vätter vernichtt wurdnd, von ienerne Götter grött wordn, de Gosäner, Häräner und Rezefer, und d Öttner z Telyssär?

13. Wo ist n dyr Künig von Hämet hinkemmen, older der von Ärpet older von dyr Stat Seferweim, older die von Heny und Äby?

14. Dyr Hiskies naam dös Schreibn von de Botn und laas s. Aft gieng yr eyn n Herrn seinn Templ aufhin, gabraitt dönn Brief vor iem aus

15. und gabett zo n Herrn: "O Hörerherr, Got von Isryheel, wasst über de Kerebn troonst, du yllain bist dyr Got von allsand Reicher auf dyr Welt. Du

16. haast önn Himml und d Erdn gmacht.

17. Hoer decht, Trechtein, lustert auf mi, blick abher, schaug her! Hoer allss, was dyr Sängerib sait, der was seine Botn gschickt haat, däß yr önn löbndignen Got dyrbleckt.

18. Freilich, Herr, habnd d Surner Künig allsand Völker vernichtt und ienerne Lönder verwüestt

19. und ienerne Götter eyn s Feuer einhingschmissn. Aber dös warnd ja gar kaine Götter nit, sundern ayn Menschnwerch aus Holz und Stain; öbbs Sölchers kan myn +freilich vernichtn!

20. Ietz aber, Herr, ünser Got, rött üns vor iem, dyrmit alle Reicher auf dyr Welt kennend, däßst du, o Trechtein, dyr aine und ainzige Got bist!"

21. Dyr Ieseien Ämozsun gschickt öbbern zo n Hiskiesn und ließ iem sagn: "Yso spricht dyr Trechtein, dyr Got von Isryheel: I haan ghoert, wiest wögn yn n Künig Sängerib von Surn zo mir bett haast.

22. Dös sait dyr Trechtein gögn iem: Zien verachtt di, lacht di aus grad, und von Ruslham werst auszannt.

23. Wem haast gschmaeht, ob wem haast glöstert? Über n Heilignen von Israel!

24. Durch dein Gsandtschaft haast n ausghoent; gnaun dös haast iem daadl eyn s Gsicht gsait: Meine Wägn fuernd hinst eyn Gipfln, hinst eyn n Weissnberg sein lössts Ögg. Seine schoenstn Züpfern, Zödern ghau i um; daa kenn i nixn. Aufhin kaam i, wost nie mainetst, und kain Dicket wär myr z dick gwösn.

25. I haan Brünn grabn, trank fremds Wasser. Wenn i aufgstöpf, bsihend z Güptn alle Flüss zamt iene Kendln.

26. Sängerib, dös sait dyr Herr dir: I bin s gwösn, i hiet dös föstglögt. Blicht war s lang, ietz ließ i s kemmen. Dösswögn kunntst du gantze Stötn zstürn, zamt de Mauern lögn in Trümmer.

27. D Leut daadl kunntnd gar nix machen, warnd dyrtatert, ien fiel nix ein. Wie ayn Ankraut, frische Pflantznen, wie ayn Gras, wo spriesst eyn n Dach obn wurdnd s versengt von n gaehn Oostwind.

Lesen Sie das gesamte Kapitel Dyr Ieseien 37