7. D Ruslhamer rueffend "Helfio"; d Fridbotn wainend und künnend schierger niemer aufhoern.
8. D Wög lignd verlaassn; tröffen tuest daa kainn Ainzignen. Wöder Treu non Glaaubn haltt yr; kain Stat giltt bei iem öbbs, und d Leut glei gar nit.
9. S Land trauert und ist ausdürrt, und dyr Weissnberg ist verselkert und voller Unzifer. D Anfurtbraittn ist weilete ayn Wüestn, und eyn n Kärml und z Bäsn seghst grad non kale Baeum.
10. Ietz pack i an, spricht dyr Herr; ietz mach i Ernst!
11. Allss, wasß ös zammbringtß, seind Gsöt und Bödschn; und mein Aadem ist dös Feuer, wo enk aft verzört.
12. De Dietn werdnd zo Kalch verbrennt, wie man abghaute Dernstaudnen eyn s Feuer einhinschmeisst.
13. Ös alle, naah und ferr, sebtß, was i tue und was i für ayn Kraft haan!
14. De Ziener Sünder fangend s Zitern an; weilete dyrtatern tuend s, de Ruechloosn. Wer von üns hielt s bei aynn züngletn Feuer aus, bei ainn, dös wo s Brinnen niemer aufhoert?:
15. Wer rechtschaffen löbt und allweil waarhaft ist, wer kainn öbbs abpresst, wer si nit bestechen laasst, wer nit bei Mordverschwörungen mittuet und nit auf n Schaach aus ist!
16. Der haat sein sicherne Burg eyn de Berg obn, er haat sein Össn, und s Wasser gaat iem nie aus.
17. Litzlich gaast önn Künig seghn in seiner Pracht, und ayn weits Land.
18. Du gaast zruggdenken an de früehern Schröckn und di wundern: "Wo seind s n hin, d Ertler, d Vögt, die, wo de Türm schlaiffen gsollnd?"
19. Nän, du seghst ys niemer, dös näsige Volk mit seiner komischn, verhautn Spraach, wo kain Mensch verstuendd.