1. Dyr Trechtein gaat si ob Jaaggen dyrbarmen und Isryheel neu dyrkiesn. Er gibt ien ienern Frid in dyr Haimet; Fremdling gsöllnd si ienen bei und schliessnd si yn de Jaaggner an.
2. D Völker gaand Isryheel eyn sein Haimet zruggfüern; und drafter werd dyr Spieß umdraet: In n Herrn seinn Land macht Isryheel de Andern zo Bsaessn und haltt die gfangen und unterdruckt s, die wo ainst +sö gapfrengend.
3. Und wenn dyr dann dyr Trechtein dein Rue gewert naach deinn Laid, deiner Unmuess und dyr Knechtschaft,
4. aft gaast auf n Bäbler Künig dös Spottliedl singen: Mein, enddlich ist s mit n Drangsler aus! Ayn End haat ietzet d Noot.
5. Dyr Herr haat ien önn Knüchtl zschlagn, önn Stecken aus dyr Hand,
6. der was voll Zorn auf d Völker schlueg, däß s schierger gaab kain End, der was s so wuetig einhintraat, aan Mitlaid die gapfrengt.
7. De gantze Welt haat Rue und Frid; mir bricht in Jubl aus.
8. Eyn n Weissnberg de Züpfern gar, de Zödern zannend mit: "Seitst du gföllt bist, kimmt kainer meer und macht üns niemdd meer um."
9. Daa schaund s, daa unt in n Tootnreich: "Ja, kimmst ietz du dyrher?!" Daa haisst s: "Werdtß wach; ja, dönn schaugtß an, ös Fürstn von dyr Welt! Ös Dietnkünig, gschwind steetß auf; dös Früchterl schaugtß enk an!"
10. Dir rueffend s zue: "Haat s di ietz aau! Ietz sein myr allsand gleich."
11. Eyn s Tootsreich abhinghaut ist dein Pracht; dein Härpfennklang ist aus. Und Würm seind dir als Böttzeug braitt; mit Madn döckst di zue.
12. Du Fruehstern bist von n Himml gfalln, du stoltzer Sun der Üecht. Ietz haast deinn Trif, bist bodigt ietz, Bezwinger von dyr Welt.
13. Gmaint haetst: "I steig eyn n Himml nauf, stöll auf daa obn meinn Troon, sitz mi eyn n Wallhall ob de Stern, eyn n hoohen Nordn obn.
14. I steig weit über d Wolkenn nauf und bin yn n Hoehstn gleich."
15. Doch glanddt bist aft in n Tootnreich; ja, abhingsturtzt bist eyn d Höll.
16. Und wer di seght, der schaugt grad bloed: "Ja, kan denn dös grad sein? Haat der de gantzn Reicher gschrachtt und bibnen laassn d Erd,
17. und d Welt verwüestt und d Stötn zammghaut, de Gfangnen nit laan geen?"
18. De Künig von de Dietn rue'nd in Eern und habnd ien Grab,