18. Seinn herrlichnen Wald und Baaumgartn reutt yr mit Stok und Stil aus, wie wenn s mit aynn Kranken dyrhingäng.
19. Von seinn Wald bleibt grad non ayn Schachen übrig; schoon ayn klains Kind kännt die Baeum daadl zöln.
20. Dann stütznd si de überblibnen Isryheeler, de entrunn'nen Jaaggner, niemer auf dönn, der wo s pfrengt, sundern grad non auf n Trechtein, önn Heilignen von Isryheel.
21. Ayn Rest kimmt zrugg zo n starchn Got, zo n Jaaggenngot..
22. Isryheel, aau wenn dein Volk so zalreich ist wie dyr Sand an n Mör, umkeern tuet zamtdönn grad ayn Restl. D Vernichtung ist ayn ausgmachte Sach; de Gerechtigkeit nimmt irn Laauf.
23. Ja, dyr Herrgot, dyr Hörerherr, ist föst entschlossn, dös gantze Land zo n Vernichtn.
24. Drum spricht dyr Herrgot, dyr Hörerherr: Fircht di nit, mein Volk, wo eyn n Zien obn wont, vor Surn, dös was di mit n Stecken haut und seinn Knüchtl gögn di auszieght wie dyrselbn de Güptn.
25. Gar niemer lang geet s her, dann gaat s mein grimmiger Zorn ganz und gar austilgn;
26. dann haut dyr Hörerherr bei ien mit dyr Gaisl drein, wie dyrselbn, wo yr Midjan an n Kraahennföls schlueg. Er erhöbt seinn Stab über s Mör wie dyrselbn in Güptn.
27. Dann tuet yr dyr d Surnlast von de Axln abher und s Joch von deinn Gnägg.
28. Surn tricht von Rimmon aufher und ruckt gögn Eiy vor, stöpft durch Migron und laasst seinn Troß z Michmäs hint.