1. Wee enk Hirtn, woß d Schaaf von meiner Herdd umbringtß und verspraittß, sait dyr Trechtein.
2. Drum sprich i, dyr Herr, dyr Got von Isryheel, dös über die Hirtn, wo mein Volk ötznd: Ös habtß mein Herdd ausaynandgjagt und verstraeut, statt däßß enk drum kümmert haettß. Und ietz raitt i mit enk ab zwögns enkerne gantzn Misstaatn, sait dyr Herr.
3. I selbn aber gaa önn Rest von meine Schaaf aus alle Lönder sammln, daa wo i s hinversprengt haan. I bring s zrugg auf iener Waid, und fruchtbar sollnd s dort sein und si meern.
4. I gaa Hirtn für ien bstalln, die wo s gscheid waidnend; und sö brauchend si niemer ferchtn und ängstn und kemmend aau niemer wögg, spricht dyr Herr.
5. Es kimmt ayn Zeit, spricht dyr Trechtein, daa wo i yn n Dafetn aynn grechtn Spruz gruenen laaß, aynn Künig, der wo s Reichnen versteet. Der gaat s mit n Recht habn und si drum kümmern, däß s in n Land gerecht abhergeet.
6. Zo seiner Zeit werd Judau grött, und Isryheel kan sicher löbn. Haissn gaat yr "Herrünsgrecht".
7. Und es kimmt ayn Zeit, sait dyr Herr, daa wo d Leut niemer schwörnd: "So waar dyr Trechtein löbt, was d Isryheeler aus Güptn aufhergfüert haat",