16. Für d Straußn seind de Jungen Fremde; und geend die zgrund, dös ist ien wurst.
17. Kain Weisheit haat dyr Herrgot göbn ien; Verstand habnd s aau so guet wie kainn.
18. Doch wenn yr plastt, dyr Strauß, dann lacht yr ys Roß aus und dyrzue önn Reiter.
19. Ist dös von dir, däß s Pfär so starch ist? Haast du iem d Mang eyn n Hals anhingmacht?
20. Laasst du dös springen wie aynn Heuschröck, und roerletzn, däßst di grad firchtst?
21. Es zaspt in n Bodm; dann waisst, es taugt iem; es menddt si hinvür schoon auf d Schlacht.
22. Si ferchtn kennt dös überhaaupt nit; dös scheuht si nit vor n örgstn Kampf,
23. aau wenn de Pfeil in n Köcher schepernd, aau wenn schoon blitznd Spieß und Schwert.
24. Es tobt und scharretzt, wirblt Staaub auf, und troedlt schoon: 'Wann blaast denn s Horn?'
25. 'Hurrä, de Gämps' haisst s, wenn s is hoert dann. Es wittert von dyr Weitn önn Kampf schoon. Nit überhoern kan s d Felh und s Gschrai.
26. Ist dös von dir, däß d Falkn plastnd, däß s wissnd: 'Bösser geet s gan Sund.'?