20. Aft ziternd d Fisch in n Mör und d Vögl eyn dyr Luft vor mir, s Gwild und s Gwürm, und d Menschn auf dyr Erdn ee. Daa berstnd de Berg, d Fölswöndd sturtznd ein, und allsand Mauern fallnd zamm.
21. Dann zängert i mein gantzs Bergland gögn önn Gog, sait dyr Trechtein, mein Got; und umbringen gaand sö si aft +gögnseittig.
22. I richt n durch Pest und Tood und laaß s auf iem schütn und schauern. Feuer und Schwefl laaß i auf iem und seine viln Hilffsvölker abherrögnen.
23. Yso zaig i mi als grooß und heilig und gib mi vor de Augn von de viln Völker zo n Dyrkennen. Dann gaand s is gspannen, däß i dyr Herr bin.