25. I spreng enk mit rainen Wasser an, däßß rain werdtß. I rain enk von enkerner gantzn Beflöcktheit und von all enkerne Götzn.
26. I schenk enk ayn neus Hertz und aynn neuen Geist, reiß enk enker Stainhertz ausher und scherp enk ains aus Fleish und Bluet einhin.
27. I pflantz enk meinn Geist ein und sach enk dyrmit yn meine Satzungen und Weisungen folgn und die erfülln.
28. Aft gaatß in dönn Land wonen, wo i schoon yn enkerne Gönen gaab. Ös gaatß mein Volk sein und i enker Got.
29. I befrei enk von alln, woß enk gfläckt habtß dyrmit. Yn n Traid schaf i an, däß s gscheid anschiebn sollt, und schau, däß enk kain Hungersnoot niemer trifft.
30. I nimm s eyn d Hand, däß d Obstbaeum so guet tragnd und d Felder so guet dyrgöbnd, däßß nit non aynmaal vor de Dietn mit aynn Sternholzhänsl gnidert werdtß.
31. Dann gaat enk enker übls Gebaarn und enker Schaach wider kemmen; und enk graust aft vor enk selbn wögn enkerne Graultaatn.
32. Aber wie gsait, nit zwögns enk tue i dös, sait dyr Trechtein, mein Got, däßß dös wisstß! Verkriechtß enk in ayn Mausloch ob dönn, wasß allss angstöllt habtß, ös Isryheeler!
33. Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: Wenn i enk von enkerne Sünddn aufynaynand graint haan, sach i aau enkerne Ortschaftn wider bewonen und schau, däß de Getrümmer wider aufbaut werdnd.
34. S veroedte Land werd wider baut, nit däß s bloosser daadlligt vor dene, wo daa vorbeikemmend.
35. Aft gaat s haissn: Mein, dös Land ist ja weilete wie dyr Wang wordn und war doch yso abherkemmen! Und de zstörtn Stötn, daa wost kain Maus niemer gseghn haetst, seind wider beföstigt und bewont.