Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48

Altes Testament

Neues Testament

Dyr Heskiheel 21 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Daa ergieng yn n Trechtein sein Wort an mi:

2. Menscherl, also naacherd, sprich d Ruslhamer an, weissag gögn sein Heiligtuem, trit als Weissag auf gögn s Land Isryheel;

3. und yn dönn saist: Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: Ietz wax myr zamm! I ziegh mein Schwert aus dyr Schaid und rott bei dir de Grechtn grad yso wie de Schuldignen aus.

4. Und weil i bei dir ee de Grechtn mit de Schuldignen ausrottn will, zuck i mein Schwert gögn allsand Sterblichnen von n Sundn hinst eyn n Nordn.

5. Aft gaat allss, was löbt, kennen, däß daa +i, dyr Trechtein, dyrhinterstöck, und däß mein Schwert niemer eyn d Schaid zrugggstöckt werd.

6. Menscherl, achetz: Brich vor ien zamm und fang gotsjaemerlich s Reern an!

7. Wenn s di aft fraagnd, wasst n +gar yso tuest, naacherd antwort: Mein, weil i halt öbbs ghoert haan, bei dönn wo ainn s Hertz steenbleibn kännt! D Höndd folgnd ainn niemer, kains kan meer, und s Wasser haut s ainn aushin. Und dös +kimmt aau, ganz gwiß, sait dyr Trechtein, mein Got.

8. Yn n Herrn sein Wort ergieng an mi:

9. Menscherl, ietz weissag: Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: S Schwert ist schoon gwötzt und gelpft!

10. Gwötzt ist s schoon zo n Schlachtn; gelpft ist s, däß s grad yso blitzn kan. Older bildd myr üns ein, däß ünser Judauer Sepfer yn de andern überlögn wär?

11. S Schwert werd ietz non gelpft, und aft werd anpackt dyrmit. Gwötzt und gelpft ist s, pfrait für n Schlaher.

12. Schrei und weuslt, Menscherl! Denn es richtt si gögn mein Volk und gögn d Fürstn von Isryheel. Zamt n Volk seind s yn n Schwert verfalln. Daa derffst schoon gscheid dyrkemmen!

13. So, ietz +ist s so weit! Was +ist n, wenn s Künigssepfer, dös unbeugsame, niemer daa ist?, sait dyr Herr, mein Got.

14. Aber du, Menscherl, weissag, und schlag d Höndd über n Kopf zamm! Doplt, dreufach wüett aft s Schwert. Gmorddt und gschlahen werd dyrmit; daa dyrmit werdnd s abgmurxt.

15. Dös nimmt ainn iedn Muet und döckt allss mit Gfallne zue. In iene gantzn Erter laaß i dös Schwert unsätig mötzln. Däß s ghoerig blitzt, dyrzue ist s gmacht; gelpf ist s, grad grecht für s Gmötzl.

16. Ietz zaig, däßst scharf bist! Hinum zuck und herum, wost aau hindraet werst!

17. Aau i schlag aft d Höndd über n Kopf zamm: Nän, ietz glangt s wider mit meinn Zorn! Dös sag i, dyr Trechtein.

18. Yn n Trechtein sein Wort ergieng an mi:

19. Menscherl, zaichnet dyr zween Wög auf, auf dene wo dyr Bäbler Künig anrucken kan! Die Wög laasst von n nömlichnen Land ausgeen, und daadl stöllst aynn Wögweiser zo zwo Stötn auf:

20. Und zwaar zaichnetst auf, däß dyr Krieg auf Räbbet z Ämmannen older auf Judauer mit dyr Mauerstat Ruslham kimmt.

21. Denn dyr Bäbler Künig steet an dyr Wögschaid und loesslt: Pfeil schütlt yr, de Götznbilddln befraagt yr, und ayn Löber laasst yr zsäbln.

22. In dyr Zesmen haltt yr s Ergöbniss: Ruslham. Aft richtt yr Sturmböck her, gibt d Faudung zo n Anfall, laasst önn Weigschrai loos, stöllt d Rammböck gögn de Toerer auf, schütt aynn Damm auf und baut Belögerangen.

23. D Ruslhamer aber künnend dös gar nit glaaubn. Aber dyr Bäbler Künig gaat aft schoon +kemmen und die an ienerne heilignen Äid innern und wögn ienerner Schuld packen.

24. Drum, sait dyr Herr, mein Got, habtß selbn enker Schuld aufbrungen; daa geit s kainn Rätich niemer! Aufkemmen seitß mit enkern Schaach, und ietz werdtß gscheid hergnummen.

25. Und du, du gotlooser, aidbrüchiger Fürst von Isryheel, für di ist +aau de Zeit kemmen, wost weiter muesst,

26. sait dyr Herr, mein Got: Wögg mit n Haauptbund, abher mit dyr Kroon! Umgschmissn werd allss; Maiste müessnd abher von n hoohen Roß, Minste dyrgögn kemmend eyn d Hoeh.

27. Wögg, furt, weiter raeum i de Kroon, hinst däß derainst der kimmt, yn dönn wo s zuesteet. Der kriegt s aft von mir.

28. Und du, Menscherl, weissag: Yso spricht dyr Trechtein, mein Got, über d Ämmannen, die was so dröckig lachend. Also sag: S Schwert ist zuckt zo n Mötzln und gelpft, däß s aufraeumt und wie ayn Bliz einschlagt.

29. Zwaar haast dyr durch falsche Schauenn und Loesslungen weismachen laassn, +du wärst der, wo mit de toodgweihtn Schaecher aufraeumt, wenn iener Maaß voll ist, daa wo abgraitt werd.

30. Gee, vergiß s! Stöck dein Schwert eyn d Schaid zrugg! In deiner Urhaimet, daa wost bschaffen bist, urtlt i di ab.

31. I laaß mein Wuet auf di loosbröchen und meinn Zorn auf di loosbrennen. I lifert di yn grausame Leut aus, die wo iener Schlaherhandwerch versteend.

32. S Feuer sollt di verzörn und dein Bluet grad yso spritzn in n Land. Kainer gaat si meer ob dir entsinnen, denn i, dyr Trechtein, haan gsprochen.