41. Önn Waaß von enkerne Opfer gaa i daadl gern annemen. Wenn i enk aus de Völker ausherfüer und aus dyr Spraid sammlt, gaa i mi vor de Völker iene Augn an enk als heilig erweisn.
42. Ös solltß dyrkennen, däß i dyr Trechtein bin, wenn i enk auf Isryheel einhinbring, denn i haan s gschworn, dös Land yn enkerne Vätter z göbn.
43. Daadl gaand enk enker Verhaltn und allss wider kemmen, durch wasß enk unrain gmacht habtß; und es gaat enk scheuzn vor enk selbn wögn all dene Übltaatn, woß begangen habtß.
44. Ös gaatß dyrkennen, däß i dyr Trechtein bin, wenn i dös zwögns meinn Nam für enk tue und nit naach enkerne Misstaatn und Schaech mit enk abraitt, ös Isryheeler, sait dyr Trechtein, mein Got.
45. Yn n Herrn sein Wort ergieng an mi:
46. Menscherl, sprich önn Sundn an, und weissag gögn iem und önn Wald dort!
47. Sag yn n Wald in n Sundn: Los auf n Herrn sein Wort: Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: I gaa di ankenddn, und ayn ieder grüene und dürre Baaum bei dir brinnt nider. Der Brand lischt nit ab, und allsand Gsichter versengt s dyrmit, von n Sundn hinst eyn n Nordn.
48. Aft gaat ayn ieder Sterbliche seghn, däß dös Feuer i, dyr +Trechtein, entfacht haan; und dös lischt nie aus.