10. Er gmaint: "Morgn, wenn s gäng." Dyr Mosen gantwortt: "Wiest mainst; du sollst kennen, däß s mit n Trechtein, ünsern Got, niemdd aufnimmt.
11. D Frösch gaand von dir weichen, von deine Häuser, deine Diener und deinn Volk; grad in n Nil bleibnd s."
12. Wie dyr Mosen und Ären wider drausst warnd, gfleeht dyr Mosen önn Herrn um s End von dyr Froshplaag an, wo yr über Güptn brungen hiet.
13. Dyr Herr gerfüllt yn n Mosenn de Bitt; und d Frösch in de Häuser, in de Höf und auf de Felder giengend ein.
14. Mir gsammlt s zo risige Häuffen zamm, und in n gantzn Land stank w wie nonmaal was.
15. Wie dyr Färg saah, däß d Noot umhin war, war iem wider allss wurst, und er ghoert niemer auf ien. Yso hiet s dyr Herr vorausgsait.
16. Drauf spraach dyr Herr zo n Mosenn: "Sag zo n Ärenn: 'Ströck deinn Stab aus und schlag dyrmit auf n Bodm hin, dyrmit Staunznen über s gantze Güptn kemmend!'"
17. Dös taatnd s aft. Dyr Ären gströckt d Hand aus und schlueg mit seinn Stecken eyn n Bodm hin; und Gölsnen kaamend über Mensch und Vih. In n gantzn Güptn wurdnd aus aynn iedn Staaubkerndl Staunznen.
18. D Waarsagn haetnd mit ienerner Kunst gleichfalls Gölsnen z zaaubern versuecht, brangend s aber nit förtig. D Menschn und Vicher warnd zuedöckt mit Schnaaggn.
19. Daa gsagnd d Waarsagn zo n Färgn: "Dös ist dyr Finger Gottes!" Aber yn n Färgn sein Hertz blib hört; und er glost nit auf ien, wie s dyr Trechtein vorausgsait hiet.
20. Drauf spraach dyr Herr zo n Mosenn: "Stee zeitig eyn dyr Frueh auf und begagn önn Färgn um dös, wenn yr eyn n Fluß abhingeet: 'Yso spricht dyr Trechtein: Laaß mein Volk zieghn, däß s mi vereern kan!
21. Denn wennst mein Volk nit geen laasst, laaß i ayn Unzifer auf di loos und auf deine Knecht, dein Volk und deine Häuser. D Häuser z Güptn gaand voll Gschmaick sein und aau sogar dyr gantze Bodm rund umydum.
22. S Land Gössn aber, daa wo mein Volk löbt, gaa i eyn seln Tag ausherhöbn; dort geit s kain Gschmaick nity. Daa dran kennst aft, däß i, dyr Trechtein, dyr Herr aau mittn in n Land bin.
23. I scheid zwischn meinn und deinn Volk. Morgn gaat s so weit sein.'"
24. Und yso gmacht s dyr Herr aau. Hauffenweis kaam ayn Unzifer über n Färgn sein Haus, über die von seine Amptsleut und über s gantze Güptn. In n gantzn Land gaab s aynn Morddsschadn dyrdurch.
25. Daa ließ dyr Färg önn Mosenn und Ärenn rueffen und schlueg vor: "Bringtß halt yn enkern Got daa eyn n Land herinn Schlachtopfer dar!"