14. Dyr Herr gantwortt: "Soll i öbbenn selbn mitgeen, däßst ayn Rue gibst?"
15. Daa gaab dyr Mosen yn n Herrn an: "Also, wennst nit selbn mitgeest, naacherd laass myr s lieber glei bleibn!
16. An was sollet myn n kennen, däß i mit deinn Volk in deiner Gnaad bin? Dennert schoon grad daa dran, däßst mit üns mitzieghst! Dös ist ja grad dös, was üns ausherhöbt von de andern Völker von dyr Erdn, däßst du mit üns mittrichst."
17. Dyr Herr gerwidert yn n Mosenn: "Also tue i halt aau dös, wasst ietz verlangst, weilst halt aynmaal in meiner Gnaad bist und weil i di mit n Nam kenn."
18. Dann gsait dyr Mosen: "Kännt i nit aynmaal dein Herrlichkeit seghn?"
19. Dyr Herr gaab iem an: "Also, aynn klainen Einblik kan i dyr schoon göbn; und i ruef meinn Nam vor deiner aus. I gewer ayn Gnaad, wem i will, und i dyrbarm mi, ob wem i will.
20. Mi selbn kanst nit seghn, weil mi überhaaupt kain Mensch seghn und dös überlöbn kan."
21. Dann spraach dyr Trechtein: "Schaug daa umhin! Stöll di daa eyn dönn Fölsn zuehin!