11. Dyr Trechtein und dyr Mosen grödnd mitaynand ganz gwon, wie Leut halt aau. Wenn aber dyr Mosen aft eyn s Lager zrugggieng, gieng sein Diener Josen Nunnsun, ayn junger Bursch, kainn Schrit von n Zeltt wögg.
12. Dyr Mosen gsait zo n Herrn: "Herr, du tuest di leicht; i soll zwaar dös Volk aufhinfüern, aber du haast myr s non nit z wissn gmacht, wemst mitschickst. Du haast diend gsait: 'I kenn deinn Nam und haan dyr mein Gnaad gschenkt.'
13. Wenn i aber in deiner Gnaad bin, känntst myr doch sagn, auf wasst aushinwillst, däß i di kennenlern und deinn Willn erfülln kan. Schaug, die Leut seind decht dein Volk!"
14. Dyr Herr gantwortt: "Soll i öbbenn selbn mitgeen, däßst ayn Rue gibst?"
15. Daa gaab dyr Mosen yn n Herrn an: "Also, wennst nit selbn mitgeest, naacherd laass myr s lieber glei bleibn!