Altes Testament

Neues Testament

Dyr Auszug 32:3-16 De Bibl auf Bairisch (BAI)

3. Daa taat syr dös gantze Volk de Goldoornringln abher und brang s yn n Ärenn.

4. Er naam s von ien, gazaichnet aynn Aufriß und goß dyrnaach ayn Kälbl. Daa gsagnd s zoaynand: "Also, Isryheel, dös wär ietz dein Got, der wo di aus Güptn aufhergfüert haat."

5. Wie dyr Ären dös saah, gabaut yr vor n Kälbl aynn Altter und rief aus: "Morgn ist ayn Föst zuer Eer von n Herrn."

6. D Frueh drauf stuenddnd s zeitig auf, brangend Brandopfer dar und gholnd Tierer für s Heilsopfer zamm. S Volk gfeiert ayn Morddsföst; ayn rechte Hötz war s dyrfür.

7. Daa spraach dyr Herr zo n Mosenn: "Gee und steig abhin, denn mit deinn Volk, dös wost aus Güptn aufhergfüert haast, geet s eyn n Grabn einhin.

8. Schoon seind s von derer Ban wögg, dö wo i ien gwisn haan. Sö habnd syr ayn Kälbl gossn und spraittnd si dyrvor. Sö bringend iem Schlachtopfer dar und sagnd: 'Dös ist dein Got, Isryheel, der wo di aus Güptn aufhergfüert haat.'"

9. Weiter spraach dyr Herr zo n Mosenn: "I kenn s draufer schoon, dös Volk. Ayn ganz ayn widerbräuchtigs ist s.

10. So, und ietz laaß mi, däß i meinn Zorn looslaassn kan, der wo s verzört. Di aber will i zo aynn groossn Volk machen."

11. Daa grödt dyr Mosen yn n Trechtein, seinn Got, guet zue: "Aber zwö, Herr, zürnt dein Grimm gögn dein Volk? Du haast ys diend mit groosser Macht und Herrlichkeit aus Güptn aushergholt.

12. Sollnd öbbenn de Güptn sagn künnen: 'Dös ist ja ayn ganz ayn Schoener! Zeerst füert yr s aushin und aft laasst yr s in n Gebirg verröcken und vertilgt s von n Erdbodm.'? Nän, Herr, laaß deinn Zorn bleibn und laaß dyr dös Übl reu'n, wost yn deinn Volk antuen wolln haast.

13. Denk an deine Knecht, an n Abryham, Eisack und Jaaggenn, dene wasst mit aynn Aid bei dir selbn dargschlagn haast: 'I will enkerne Naachkemmen so vil machen wie d Stern eyn n Himml obn.' und 'Dös gantze Land, von dönn wo i grödt haan, will i yn enkerne Naachkemmen göbn, und sö sollnd s auf eebig bsitzn.'"

14. Daa güberlögt syr s dyr Herr doch nonmaal andert und ließ dös Übl, wo yr seinn Volk androot hiet, bleibn.

15. Dyr Mosen gakeert um und stig über n Berg abhin mit de zwo Staintafln mit n Weistuem eyn dyr Hand. Auf all zwo Seittn warnd s vollgschribn.

16. Dyr Herrgot hiet de Tafln selbn gmacht und aau selbn angschribn.

Lesen Sie das gesamte Kapitel Dyr Auszug 32