Altes Testament

Neues Testament

De Zalrach 20:3-17 De Bibl auf Bairisch (BAI)

3. S Volk ghadert mit n Mosenn: "Wärn myr diend umkemmen mit ünserne Brüeder dyrselbn vor n Herrn!

4. Zwö habtß n yn n Trechtein sein Volk eyn dö Wüestn daa umhergfüert? Grad däß myr daader zamt ünserne Vicher eingeend?

5. Was sollt ietz dös überhaaupt, däßß üns aus Güptn aushergholt habtß? Ist s n daa villeicht bösser eyn dönn elenddignen Ort aane Traid, Feign, Wein und Öpfl? Mir habnd ja nit aynmaal ayn Wasser zo n Trinken."

6. Dyr Mosen und Ären gwenddnd si ab, yn n Bekemmzeltt zue, und warffend si dort nider. Daa erschin ien yn n Trechtein sein Rued.

7. Dyr Herr spraach zo n Mosenn:

8. "Nimm yn n Ärenn seinn Stab und versammltß de Gmain, du und dein Brueder Ären, und befelhtß von ienerne Augn yn n Fölsn, er sollt s Wasser fliessn laassn. Dyrmit kanst dann d Leut trinken laassn und s Vih wässern."

9. Dyr Mosen gholt önn Stab von seinn Plaz vor n Herrn, wie s iem dyr Herr angschafft hiet.

10. Dyr Mosen und Ären rieffend d Leut bei n Fölsn zamm, und dyr Mosen gsait ien: "Pässtß auf, ös Unglosn; maintß, däß myr dös künnend, däß myr daa von n Fölsn ausher ayn Wasser entspringen laassnd?"

11. Dann ghöbt yr d Hand eyn d Hoeh und schlueg mit seinn Stab zwaimaal eyn n Fölsn anhin. Daa kaam ayn Wasser ausher, und nit weenig, und s Volk und s Vih dyrvon hiet gnueg zo n Trinken.

12. Dyr Herr aber spraach zo n Mosenn und Ärenn: "Weilß aau ös vor de Isryheeler nit gscheid zo mir, yn n Heilignen, gstanddn seitß, drum seitß aau ös nit dyrbei, wenn s Volk in dös Land einhingfüert werd, wo i ien gib."

13. Dös allss gschaagh z "Haderwasser"; yso haisst s, weil d Isryheeler dortn mit n Herrn ghadernd. Er aber erwis si dort als dyr Heilige.

14. Dyr Mosen gschickt von Kädisch aus Botn zo n Künig von dyr Roetem und ließ iem sagn: "Yso sait dein Brueder Isryheel: Du kennst de gantze Hartsal, wo üns troffen haat.

15. Ünserne Vätter zognd dyrselbn auf Güptn, daa wo myr aau ayn schoens Zeitl glöbnd. Aber de Güptn taatnd üns und ünserne Vätter plaagn und schinddn.

16. Daa schrirn myr zo n Herrn, und er gahoert üns. Er gschickt üns aynn Engl, der wo üns aus Güptn aushergfüert. Zuer Zeit sein myr z Kädisch, seln Ort an dyr Grentz von deinn Reich.

17. Mir zugnd gern durch dein Land. Eyn enkerne Äcker und Weinleittnen geen myr nit einhin, und enker Brunnwasser trink myr aau nity. Mir bleibnd auf dyr Haauptstraass und biegnd wöder zesm non winster einhin, hinst däß myr durch dein Gebiet durchhin seind."

Lesen Sie das gesamte Kapitel De Zalrach 20