16. Dann befalh dyr Mosen yn n Korach: "Du und dein gantze Blaasn, erscheintß morgn vor n Herrn, du, die und dyr Ären!
17. Nemtß enkerne Rauckfässln mit, tuetß aynn Weihrauck einhin und bringtß is vor n Herrn, ayn Ieder von enk Zwaihundertfuchzge dös Sein, und du und dyr Ären aau!"
18. Ayn Ieder naam also sein Rauckfässl, zandd an, gstraeut aynn Weihrauck einhin und traat mit n Mosenn und Ärenn vor n Bekemmzeltteingang an.
19. Daa hiet aber schoon dyr Korach dös gantze Volk gögn ien aufstöpfen laassn. Daa erschin yn dyr gantzn Gmain yn n Trechtein sein Rued.
20. Dyr Herr spraach zo n Mosenn und Ärenn:
21. "Geetß wögg von de Andern! I mecht s auf ainn Tush ausrottn."
22. Daa warffend si dyr Mosen und Ären auf s Gsicht nider und gfleehend: "O Herrgot, Got von alln, was löbt, mechtst denn wirklich wögn ainn Sünder de gantze Gmain dyrfür büessn laassn?"
23. Dyr Herr gantwortt yn n Mosenn:
24. "Sag yn dyr Samnung, sö sollnd von de Zeltter von n Korach, Dättän und Äbiräm hervonbleibn!"
25. Daa stuendd dyr Mosen auf und gieng zo n Dättän und Äbiräm, und de Dietwärt von Isryheel dyrmit.
26. Dann gsait yr zo dyr Gmain: "Geetß ja nit zo de Zeltter von dönn Gsindl zuehin und rüertß nix an, was ien ghoert; sünst dyrwischt s aau enk wögn ienerner Sündd!"