Kapitel

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22

Altes Testament

Neues Testament

De Künig A 12 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Dyr Rehybäm graist auf Sichham, weil daadl dös gantze Isryheel zammkaam, däß s n zo n Künig kroenigt.

2. Dös gakriegt dyr Jerobäm Nebetnsun mit, dyrweil yr non z Güptn war, wo yr vor n Künig Salman hinfliehen müessn hiet.

3. Ain graisnd umhin zo iem und gsagnd iem: "Mein; ietz muesst aber zruggkemmen!" Yso kaam dyr Jerobäm und de gantze Menig Isryheel auf Sichham, daa wo s önn Rehybäm angrödnd:

4. "Dein Vater haat üns fein ganz schoen einhinlaassn! Also, wennst ys üns ietz leichter machst, däß s niemer gar so arg ist, naacherd wolln myr dyr aau dienen."

5. Dyr Rehybäm hielt s hin: "Schaugn myr aynmaal; kemmtß in drei Täg wider!" Wie s Volk furt war,

6. beriet si dyr Künig Rehybäm mit de öltern Mannen, wo zuer Löbzeit von n Salman, seinn Vatern, in dönn seinn Dienst gwösn warnd. Er gfraagt s: "Was maintß n +ös daa dyrzue? Was soll i n ien sagn?"

7. Sö gantwortnd iem: "Also, wennst auf s Volk zuegeest und di als iener Diener versteest, naacherd ist dös +nie schlecht. Los auf ien und bi freunddlich dyrmit; naacher pässt aau allss!"

8. Er aber ließ syr nix sagn von de öltern Mannen und gieng zo de jungen Leut, wo mit iem aufgwaxn warnd und ietz in seinn Dienst stuenddnd:

9. "Was maintß n naacherd +ös, was i ien sagn sollt? Die mechetnd ja, däß i ien 'iener Joch' ringert, wo ien mein Päpp auferlögt habeb."

10. Seine Ölttersgnossn gmainend zo iem: "Sag ien dös, dene, die wo daa mit n Joch von deinn Päpp dyrherkemmen wärnd, und däß s ien leichter gmacht werdn solleb: 'Enk werd i helffen, enk Burschn!

11. Haat enk mein Vater ayn schwaers Joch aufghalst, naacherd mach s i non schwaerer! Mein Päpp haat enk mit dyr Gaisl grad +antribn; i hau s enk umhin, däß enk d Soss abherlaaufft!'"

12. Eyn n drittn Tag kaamend dyr Jerobäm und dös gantze Volk zo n Rehybäm, wie s ien dyr Künig gsait hiet.

13. Dyr Künig ließ ietz ys Volk abblitzn. Er verwarf önn Raat von de Öltern

14. und gantwortt ien, wie s iem de Jungen eingspibn hietnd: "Haat enk mein Vater ayn schwaers Joch aufghalst, naacherd mach s i non schwaerer! Mein Päpp haat enk mit dyr Gaisl grad +antribn; i hau s enk umhin, däß enk d Soss abherlaaufft!"

15. Dyr Künig gieng also überhaaupt nit auf s Volk ein; denn dyr Trechtein hiet s yso bestimmt, dyrmit yr dös Wort waar macheb, wo yr durch n Ähiesn aus Schilo zo n Jerobäm Nebetnsun gsprochen hiet.

16. Wie d Isryheeler gyrgneussnd, däß bei n Künig nix zo n Habn war, gaabnd s iem als Antwort: "Mit n Dafetn habnd mir nix z tuenn; dyr Jessennsun geet üns nix an. Ös Isryheeler, geetß ietz haim; ös Dafeter, künntß seghn, woß bleibtß!" Yso gieng Isryheel seinn aignen Wög.

17. Yn n Rehybäm als Künig blibnd lei die Isryheeler z Judau.

18. Wie yr önn Froonmaister Ädoniram aufhingschickt haet, gverstainignend n allsand Isryheeler mitaynand. Dyr Künig Rehybäm kaam mit knapper Noot eyn seinn Wagn aufhin und entrann auf Ruslham.

19. Yso fiel Isryheel von n Haus Dafet ab, und dyrbei ist s blibn hinst heut.

20. Wie d Isryheeler erfuernd, däß dyr Jerobäm zruggkeert war, luednd s n zo ayner Volksversammlung ein gakroenignend n zo n Künig über dös gantze Isryheel. Grad non dyr Stamm Juden blib bei n Haus Dafet.

21. Wie dyr Rehybäm wider z Ruslham war, rief yr hundertachtzgtauset tapferne Kömpfer von de Judner und Bengymeiner zamm, um gögn Isryheel ausztröchen und s Künigtuem zruggzgwinnen.

22. Aber daa ergieng s Wort Gottes an n Schemeienn, önn Gotsman:

23. "Sag yn n Künig von Judau, yn n Rehybäm Salmansun, yn n gantzn Juden und Bengymein und yn n übrignen Volk:

24. Yso spricht dyr Herr: Zieghtß nit aushin gögn enkerne Brüeder, d Isryheeler! Geetß wider haim, denn i haan s yso verhöngt!" Sö glusternd auf n Herrn sein Wort und gakeernd haim, wie s dyr Trechtein befolhen hiet.

25. Dyr Jerobäm gabaut Sichham in n Effreimbirg aus und ließ si daadl nider. Naach Sichham kaam Penuheel dran, was yr aau ausgabaut.

26. Dyr Jerobäm kaam eyn s Überlögn: "Wenn s bloed hergeet, fallt s Künigtuem wider yn de Dafeter zrugg.

27. Allss laaufft auf Ruslham eyn n Templ aufhin, däß s yn n Trechtein öbbs opfernd; und naacherd werdnd s aau wider auf n Künig Rehybäm von Juden sein Seitt umhinnaign. Mi bringend s aft halt um, und sö rennend wider +iem naachhin."

28. Daa gsitzt yr si mit seine Raatgöbn zamm, und iem fiel öbbs ein: Er ließ zwai golderne Kälbln machen und gsait yn n Volk: "So, ietz mueß ayn Rue sein mit dönn eebignen Aufhinlädschn auf Ruslham! Daa ist dein Got, Isryheel, der wo di aus Güptn aufhergfüert haat."

29. Dös aine Kälbl gstöllt yr z Bettl auf und dös ander z Dänn.

30. Dös gverlaitt s Volk zuer Sündd. Es war so begeistert, däß s mit dönn ainn Kälbl auf Dänn mit aufhintroch.

31. Aau Nimetn grichtt yr ein und gsötzt Priester ein, ainfach von n Volk ausher und nit aus de Brender.

32. Für n fuchzöntn Tag von n achtn Maanet gfüert yr ayn Föst ein wie dös z Juden. Er brang z Bettl auf n Altter yn seine Kälbln Opfer dar und ließ daadl yn seine Nimetnpriester Dienst tuen.

33. Eyn n Fuchzöntn Achtn stig yr eyn dönn Altter aufhin, wo yr z Bettl errichtt hiet, und brang Opfer dar. Dös Maanet und dönn Tag für sein Föst für d Isryheeler hiet syr rain er aus de Finger gsaugt.