19. Dyr Joseff aber gantwortt ien: "Ferchttß enk nit! Bin i denn dyr Herrgot?
20. Ös hiettß ayn Übl gögn mi eyn n Sin, aber dyr Herrgot haat s umdraet: Um ayn groosss Volk eyn n Löbn z dyrhaltn, ist dös allss gwösn.
21. Also ferchttß enk nit! I will mi um enk und enkerne Kinder kümmern." Yso gatroestt yr s und grödt ien guet zue.
22. Dyr Joseff und yn n Vatern sein Heiwisch blibnd z Güptn, und er wurd hundertzöhen Jaar alt.
23. Er gerlöbt non yn n Effreim seine Eniggln und kunnt non yn n Mächir, yn n Mantzn seinn Sun, seine Buebn auf d Schooss nemen.
24. Aft spraach dyr Joseff zo seine Brüeder: "Es werd gar mit mir. Dyr Herrgot gaat si um enk annemen; er gaat enk aus dönn Land daader aushin und eyn dös Land aufhinfüern, dös wo yr yn n Abryham, Eisack und Jaaggenn mit aynn Aid zuegsichert haat."
25. Dyr Joseff ließ yn n Isryheel seine Sün schwörn: "Wenn dyr Herrgot ainst an enk denkt, und ös zieghtß wögg, aft vergösstß nit auf meine Gebainer!"
26. Dyr Joseff starb mit hundertzöhen Jaar. Er wurd einbalsnt und z Güptn in aynn Sarg glögt.