15. Wie yn n Joseff seine Brüeder saahend, däß iener Vater hinzogn war, wurd ien doch schieh: "Aber nit däß ietz öbbenn dyr Joseff doch wider de altn Sachenn vürherzieght und üns ietz allss haimzaln will, was myr iem antaan habnd?!"
16. Dösswögn liessnd s yn n Joseff dös wissn: "Dein Vater haat üns non kurz vor seinn Tood dös Ain gsait:
17. 'Geetß zo n Joseff und sagtß iem: Vergib diend yn deine Brüeder iener Untaat und Sündd, wenn s aau ayn schlimme Sach war!' Und dös wär ietz ünser Bitt: Vergib yn de Knecht von deinn Vatern seinn Got iener Untaat!" Wie yr dös z wissn gakriegt, kaam yn n Joseff s Reern aus.
18. Seine Brüeder giengend aft selbn hin, fielnd vor iem nider und gsagnd: "Daa, deine Bsaessn wärnd daa."
19. Dyr Joseff aber gantwortt ien: "Ferchttß enk nit! Bin i denn dyr Herrgot?
20. Ös hiettß ayn Übl gögn mi eyn n Sin, aber dyr Herrgot haat s umdraet: Um ayn groosss Volk eyn n Löbn z dyrhaltn, ist dös allss gwösn.
21. Also ferchttß enk nit! I will mi um enk und enkerne Kinder kümmern." Yso gatroestt yr s und grödt ien guet zue.
22. Dyr Joseff und yn n Vatern sein Heiwisch blibnd z Güptn, und er wurd hundertzöhen Jaar alt.
23. Er gerlöbt non yn n Effreim seine Eniggln und kunnt non yn n Mächir, yn n Mantzn seinn Sun, seine Buebn auf d Schooss nemen.
24. Aft spraach dyr Joseff zo seine Brüeder: "Es werd gar mit mir. Dyr Herrgot gaat si um enk annemen; er gaat enk aus dönn Land daader aushin und eyn dös Land aufhinfüern, dös wo yr yn n Abryham, Eisack und Jaaggenn mit aynn Aid zuegsichert haat."
25. Dyr Joseff ließ yn n Isryheel seine Sün schwörn: "Wenn dyr Herrgot ainst an enk denkt, und ös zieghtß wögg, aft vergösstß nit auf meine Gebainer!"