1. Ayn Zeit drauf ließ dyr Jaaggen yn n Joseff ausrichtn: "Dein Vater ist krank." Daa naam dyr Joseff seine zween Sün, önn Mantzn und Effreim, mit
2. und ließ yn n Jaaggenn meldn: "Dein Sun Joseff wär ietz daa." Dyr Isryheel riß si zamm und grichtt si in n Bött auf.
3. Aft gsait dyr Jaaggen zo n Joseff: "Dyr Herrgot, dyr Allmächtige, ist myr z Lus in Käning erschinen und haat mi gsögnt.
4. Er haat zo mir gsait: 'I mach di fruchtbar und meer di, i mach di zo ayner Schar Völker und gib dös Land yn deine Naachkemmen als Örbbsiz.'
5. Ietz sollnd deine zween Sün, wo dyr z Güptn geborn wordn seind, wie ain von mir sein. Dyr Effreim und Mantz sollnd myr so vil geltn wie dyr Rub und Simeun.
6. Die aber, wost naach ien zeugt haast, sollnd ainst örbn in n Nam von ienerne Brüeder.
7. Wie i aus Zwendling umherkaam, starb myr d Rachl unterwögs in Käning, grad non ayn klains Stückl von Effret wögg. I glög s dort auf n Wög auf Effret." Ietz haisst s ja Bettlham.
8. Wie dyr Isryheel yn n Joseff seine Sün saah, gfraagt yr: "Wer ist n dös?"
9. Dyr Joseff gsait zo seinn Vatern: "Meine Sün seind s, die wo myr dyr Herrgot daader gschenkt haat." Daa gsait dyr Isryheel: "Laaß s zueherkemmen; i mecht s sögnen."
10. Yn n Isryheel seine Augn warnd alttersschwach wordn; er saah niemer vil. Er zog yn n Joseff seine Sün zuehin, gabusst s und gumarmt s.
11. Aft gsait dyr Isryheel zo n Joseff: "Dös haet i niemer glaaubt, däß i di non iemaals saegh. Ietz aber haat myr dyr Herrgot sogar non deine Kinder seghn laassn."