8. Daa gsait dyr Juden zo n Aun: "Heirett dein Schwaegerinn, wie ys si ghoert, und verschaf yn deinn Bruedern aynn Naachwuechs!"
9. Dyr Aun gwaiß also, däß d Naachkemmen nit als de seinn geltn wurddnd. Und allweil, wenn yr mit seinn Bruedern seinn Weib schlief, ließ yr önn Saam eyn n Bodm abhinfalln und verderbn, däß non grad sein Brueder ja nit auf Naachkemmen kaem.
10. Was yr taat, war yn n Herrn gar nit recht, und also ließ yr aau iem sterbn.
11. Ietz gsait dyr Juden zo seiner Schnur Tämär: "Bleib als Witibinn bei deinn Vatern, hinst däß mein Sun Schelen grooß ist." Denn er gadenkt: Nit däß yr myr aau non stirbt wie seine Brüeder. De Tämär gieng und blib in n Haus von irn Vatern.
12. Jaarer vergiengend. Yn n Schua sein Tochter, yn n Judenn sein Weib, war gstorbn. Naach dyr Trauerzeit gieng dyr Juden mit seinn Freund Hiren aus Audlham aufhin auf Timny zo n Schaafschern.
13. Yn dyr Tämär wurd dös verzölt: "Dein Schweher geet grad auf Timny aufhin zo dyr Schaafschuer."
14. Daa zog s ire Witibgwänder ab, taat syr aynn Schlair umher und gverhüllt si. Dann gsitzt si si bei n Ortseingang von Eneim hin, gan Timny zue. Si hiet nömlich gspannt, däß dyr Schelen grooß wordn war, däß myn s aber nit iem heirettn laassn gwill.
15. Dyr Juden saah s und hielt s für ayn Huer; ir Gsicht war ja zueghüllt.
16. Daa bog yr von n Wög wögg, gieng zo irer hin und gsait: "Na, wie wär s n mit üns Zwai?" Er gwaiß ja nit, däß s sein Schnur war. Si gantwortt: "Was gibst myr n dyrfür?"
17. Er gsait: "Ayn Gaißböckl von dyr Herdd schick i dyr." Aft gmaint is: "Daa muesst myr aber schoon ayn Pfand daalaassn, hinst däßst ys schickst."
18. Daa gfraagt yr: "Und was für ayn Pfand soll i n dyr daalaassn?" - "Deinn Siglring mit dyr Schnuer und deinn Stecken", gantwortt s. Er gaab s irer. Aft hiet yr was mit irer, und si beklib.
19. Si stuendd auf, gieng wögg, glögt irn Schlair ab und ire Witibgwänder wider an.