Altes Testament

Neues Testament

De Ander Ee 32:6-23 De Bibl auf Bairisch (BAI)

6. Ist dös enker Dank für n Herrn? So verblenddt künntß decht nit sein?! Ist nit er dein Bschaffergot? Haet di sünst wer gstöllt in d Welt?

7. Denk doch an de alte Zeit! Sagt s dyr n gar nix, de Getaat? Fraag deinn Vatern; der waiß allss! Sagn tuet s dir ieds graaube Haaupt.

8. Wie dyr Hoehste d Völker wis, yn de Dietn Lönder gaab, daa gakriegt ayn ieds seinn Plaz. Isryheel war schoon dyrbei.

9. Isryheel naam sir dyr Herr. Jaaggen haat als Aign er gwölt.

10. Finddn taat yr n eyn dyr Oed, wo dyr Wolf und s Grabtier schreit. Seiner naam dyr Herr si an, ghüett n als sein Ain und Allss,

11. wie dyr Adler über n Nöst aufpässt auf sein junge Schar, d Adlermueter auffangt s Kind und auf Schwingenn sicher tragt.

12. Nur dyr Herr önn Jaaggenn glaitt; nie hiet er aynn fremdn Got.

13. Z Füessn glögt iem s Land dyr Herr, gnört n mit n Fand von n Land. Wein und Öl wuechs überall, aau wost mainst, daa saeghst grad Föls.

14. Butern gaab yr von de Küe, Milich aau von Aaubn und Gäiss. Faiste Lämpln, Bäsner Böck und dönn böstn Traid kunntst habn. Dir gaabnd deine Traubn aynn Wein, dick und root als wie ayn Bluet.

15. D Jaaggner aassnd si randvoll; Iescheraun fieng s Bocken an. Kaaum hietnd s allss, was s Hertz begert, galt dyr Bschaffer schoon nix meer. Däß s dyr Fölsn aus dyr Noot grött hiet, war ien löngst entfalln.

16. Götzn freilich warnd ien recht; eifern, boosn gmueß dyr Herr.

17. Geisterglaaubn, allss gmacht si brait, Götter, wo niemdd kennt hiet nie. Überall, daa zognd s is her. Mein, was haetnd daa d Vätter gsait?

18. Däß der Föls di bschaffen haat, war dyr gschwunddn ganz und gar. War daa nit aynmaal ayn Got, der wo di eyn d Welt gsötzt haat?

19. Eebig gschaugt dyr Herr nit zue, yn dyr Schmaach durch seine Sün:

20. Werdnd s schoon seghn, wie s daasteen gaand; i tue nix meer für dös Gschwerl! Gspannt bin i, was ausherkimmt. Nän, die seind nit meerer werd.

21. Giltt öbbs Sölchers ien als Got, zal i ien dös reichlich haim. Götterl, mein, was mechtst n du? I waiß gnaun schoon, was i tue: Völkerl, kimm, und haitz ien ein! Giftn sollnd sö si, und wie!

22. Ietz geet s auf! Mein Zorn, der brinnt, abhin eyn de tieffste Höll, packt allss tänt, was gruent und waxt, schmeltzt de Berg aus tieffstn Grund.

23. I zaig s ien ietz Schlag auf Schlag; allsand Trümpf spil i ietz aus:

Lesen Sie das gesamte Kapitel De Ander Ee 32