37. Und er sait: Wo seind s n ietz? Nix ist mit dönn Göttergschwerl!
38. Isst sein Fäistn ainer non; trinkt von n Opfer ainer Wein? Schicktß is her, für enk zuer Hilf! Also, kemmend s ietzet bald? -
39. Also, seghtß is ietz: Nur mi geit s; kain Götz schiesst mir dyrgögn! I bin Herr ob Löbn und Tood; i mach krank und wider gsund. Niemdd entwinddt si meiner Hand.
40. D Hand yn n Himml zue erhobn, schwör i bei meinn eebign Löbn:
41. Haan i s Schwert mir gschliffen eerst, pfrait für s Urtl und für n Schlag, kimmt mein Gögner niemer aus; d Hasser seghnd ien lösste Stund.
42. Girig frisst mein Schwert dös Fleish; bsuffen werdnd de Pfeil von n Bluet von de Gfallnen und was i wöggfüer, drunter gar dyr Fürst.
43. Dietn, preistß n, künntß nit aus; denn er röcht seinn Knecht sein Bluet. Dös ist s End für seine Feindd; er versuent sein Land und Volk. -
44. Acht kaam dyr Mosen zo n Volk und trueg iem dös gantze Gwort von dönn Lied vor. Dyr Josen Nunnsun war aau dyrbei.
45. Wie dyr Mosen dös allss vor n gantzn Isryheel vürtragn hiet,
46. bot yr ien auf: Nemtß enk all die Worter von heint z Hertzn! Göbtß is yn de Kinder weiter und kümmertß enk, däß aau die dös Gsötz haltnd und dyrnaach löbnd.