1. und dyr Iesen eyn n Ölberg aushin.
2. In aller Frueh war yr schoon wider in n Templ, und de gantze Menig kaam zo iem. Daa gsitzt yr si nider und gleert ien.
3. Daa brangend d Eewärt und Mauchn ayn Weib dyrher, wo s bei n Eebruch dyrwischt hietnd. Dö gstöllnd s ünter d Leut einhin
4. und gwollnd wissn: "Maister, dö daa habnd s bei n Eebruch ankemmen.
5. Dyr Mosen haat üns in n Gsötz vorgschribn, däß myr sölcherne Weibsbilder verstainignend. Und, wie steest +du daa dyrzue?"
6. Mit derer Fraag gwollnd s n fangen, däß s öbbs habnd, wögn was s n anklagn künnend. Dyr Iesen aber gabuckt si und schrib mit n Finger auf n Bodm umaynand.
7. Wie s an iem yso gabentznd, grichtt yr si auf und spraach zo ien: "Wer von enk kain Sündd haat, der sollt s Schmeissn anfangen."
8. Und er gabuckt si wider und gakrätzlt weiter auf n Bodm umaynand.
9. Wie s sein Antwort ghoert hietnd, schlich ainer naach n Andern furt, und de Dietwärt als Allereersts. Dyr Iesen blib yllain hint mit dönn Weiberleut, was allweil non daastuendd.
10. Daa grichtt yr si auf und grödt s an: "Frau, wo seind s n blibn? Haat n kainer gschmissn?"
11. "Kainer, Herr", gantwortt s. Daa gsait irer dyr Iesen: "Aau i verdamm di nit. Gee und sündd von ietz wögg niemer!"
12. Ayn anders Maal gsait dyr Iesen yn de Leut: "I bin s Liecht für d Welt. Wer mir naachfolgt, löbt nit in dyr Finster, sundern haat dös Liecht, wo s Löbn gibt."