6. und weiter auf Gilet und eyn s Hettnland auf Kädisch. Von daadl gieng s auf Dänn und weiter auf Sidn.
7. Dann kaamend s eyn d Föstn Türs und eyn all die Stötn von de Hiber und Käninger. Von daa obn aus gieng s abhin hinst auf Schebbrunn in n Sundn von Judau.
8. Yso gurchstraiffend s dös gantze Land und kaamend naach neun Maanet und zwainzg Täg wider auf Ruslham zrugg.
9. Dyr Job gabtagt yn n Künig, was ausherkemmen war: Isryheel gazölt achthunderttauset Wörmannen und Judau fümfhunderttauset.
10. Aber aft gagspürt dyr Dafet doch aynn Gwissnswurm, weil yr s Volk zölt hiet; und er rief önn Herrn an: "Ayn schwaere Sündd ist dös gwösn, was i daa taan haan. Aber, o Herr, vergib myr mein Schuld; i waiß s, däß i aynn Schmarrn gmacht haan."
11. Wie dyr Dafet eyn dyr Frueh aufstuendd, kaam dyr Weissag Gäd, yn n Dafetn sein Seher, mit aynn Wort von n Trechtein zo iem:
12. "Gee zo n Dafetn und richt iem s Wort von n Herrn aus: Dreuerlai lög i dyr vor; suech dyr öbbs aus! Ains dyrvon tue i dyr an."
13. Weiter hieß s in dyr Botschaft von n Gäd an n Dafetn: "Also, was ist dyr lieber: Sollt sibn Jaar ayn Hungersnoot in deinn Land herrschn? Willst dreu Maanet von deine Feindd gjagt und eyn d Flucht tribn werdn? Older mechst drei Täg ayn Pest in n Land? Überlög dyr s guet, was i yn dönn, der wo mi gschickt haat, antwortn soll!"
14. Daa gmaint dyr Dafet zo n Gäd: "Mein, i haan ayn sölcherne Angst! I fall lieber yn n Trechtein eyn d Höndd, denn sein Gnaad ist grooß. Yn Menschn mech i +nit eyn d Höndd falln."
15. Daa ließ dyr Herr über Isryheel ayn Pest kemmen, von derer Frueh hinst auf de bestimmte Zeit; und es starbnd zwischn Dänn und Schebbrunn sibzgtauset Leut.
16. Wie dyr Engl sein Hand gögn Ruslham ausgströckt, däß yr s eyn s Verderbn stürtzt, greut önn Herrn dös Unheil; und er befalh yn dönn Unheilsengl: "Ietz glangt s! Hoer auf dyrmit!" Dyr Engl war grad bei n Dröshplaz von n Iebser Ornen.