25. Gar niemer lang geet s her, dann gaat s mein grimmiger Zorn ganz und gar austilgn;
26. dann haut dyr Hörerherr bei ien mit dyr Gaisl drein, wie dyrselbn, wo yr Midjan an n Kraahennföls schlueg. Er erhöbt seinn Stab über s Mör wie dyrselbn in Güptn.
27. Dann tuet yr dyr d Surnlast von de Axln abher und s Joch von deinn Gnägg.
28. Surn tricht von Rimmon aufher und ruckt gögn Eiy vor, stöpft durch Migron und laasst seinn Troß z Michmäs hint.
29. Sö zieghnd über d Enget und nächtignend z Geby. Rämy dyrschrickt, und d Saulisch-Gibauer fliehend.
30. Gelltß non auf, ös Gällimer! Lustertß, ös Leischerer! Mein, Änytott, du Arms!
31. Mädmeny flüchtt, und aau de Gebimer nemend d Hächsn eyn d Höndd.
32. Heint non gaand d Surn in Nob lögern, und von daadl bedroohend s aft önn Zien, daa wo Ruslham drauf ligt.
33. Aber aftn schlagt dyr Herrgot, dyr Hörerherr, mit unbändiger Macht de surischn Öst ab. De hoohen Baeum werdnd umgmacht; allss, was hooh ist, werd niderglögt.
34. S Dicket reutt yr mit Eisn; dyr Weissnberg fallt durch dönn Mächtignen.